Το Facebook έχει γίνει πλέον μόδα. Το ξέρουν όλοι, το χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι και όσοι δεν το χρησιμοποιούν κλαίγονται συνεχώς από δω κι από ‘κει για το «πόσο ευτελείς έχουν γίνει πια οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο έχει καταρρακωθεί η έννοια της φιλίας από τα site κοινωνικής δικτύωσης» και λοιπές διανοουμενίστικες κλάψες — τις οποίες αναρτούν συνήθως στο blog τους, όπου γράφουν ολημερίς.
Το πόσο καλό ή κακό είναι το Facebook εξαρτάται από τη χρήση που του κάνει ο καθένας. Κάτι σαν την τηλεόραση. Υπάρχουν εκείνοι που τη χρησιμοποιούν για να επιμορφωθούν και υπάρχουν και εκείνοι που τη χρησιμοποιούν για να παραμορφώσουν τους άλλους! Έτσι και με το Facebook. Υπάρχουν αυτοί που μπαίνουν μια φορά τη μέρα και χασμουριούνται και υπάρχουν κι εκείνοι που μπήκαν μια φορά το 2005 κι από τότε δεν έχουν κάνει logout και κοντεύουν να τους πέσουν τα μάτια στο πληκτρολόγιο…
Και, φυσικά, υπάρχω κι εγώ! Στο σημερινό και στο επόμενο άρθρο, λοιπόν, θα σας απαριθμήσω τα πράγματα που με εκνευρίζουν περισσότερο στο Facebook (όχι, που θα γλίτωνε αυτό), ξεκινώντας από τα πιο υποφερτά και μικρά και ολοκληρώνοντας με τα πιο εκνευριστικά και ανυπόφορα. Προειδοποιώ από τώρα τους λιγοστούς μου φίλους ότι κατά πάσα πιθανότητα θα σας πάρουν τα σκάγια. Όλους! Όσοι παρεξηγηθείτε, το μηλόξυδο είναι η καλύτερη επιλογή! Οι υπόλοιποι, απολαύστε τα χάλια σας και κάντε Like!
Αρέσω παιδί μου, αρέσω
Γράφει κάποιος μία εξυπνάδα στο status του ή σε σχόλιο και μετά πάει και κάνει like πρώτος-πρώτος! Σε αυτό που έγραψε! Ε… αν δεν σου άρεσε η παπαριά που έγραψες, τότε μάλλον δεν θα την έγραφες εξ’ αρχής — λογικό δεν είναι; Άσε κάναν άλλο, λοιπόν, να κρίνει τη βαθυστόχαστη ρήση σου! Είναι σαν να γράφω εγώ βιβλίο και μετά να στέλνω μήνυμα στους φίλους μου ότι αποφάσισα να μου δώσω το Πούλιτζερ!Υποθέτω ότι κάθε πρωί που ξυπνάς, φιλάς το είδωλό σου στον καθρέφτη και λες: «είμαι και πολύ μανάρι!», ε; Θα υιοθετήσω κι εγώ αυτή τη λογική, λοιπόν. Σε κάθε άρθρο μου θα αφήνω πρώτος σχόλιο: «Τέλειο κείμενο, πέθανα στα γέλια! Μπράβο μου, να γράφω πιο συχνά!». Όχι ότι δεν το πιστεύω, αλλά βλέπεις, εδώ ακριβώς είναι το θέμα: το ότι πιστεύεις πως είσαι σούπερ-ουάου δεν σημαίνει ότι πρέπει να το εκφράζεις κιόλας, αλλιώς φαίνεσαι απλώς σαν ένας ψωνισμένος κρετίνος! And nobody likes them!
Κοίταξε με, είμαι Ροφός
Πόσες φορές έχω ακούσει ανθρώπους να κράζουν τη συγκεκριμένη τάση και πόσες φορές έχω πέσει πάνω της στο Facebook… Μιλώ για τις ξεκαρδιστικές εκείνες φωτογραφίες όπου κάποια τύπισσα (σε πιο hardcore περιπτώσεις και τύπος που νομίζει ότι είναι τύπισσα) ποζάρει με το σώμα ελαφρώς σκυμμένο μπροστά σε στυλ «δείτε έβγαλα στήθια» και με το στόμα σουφρωμένο σαν να είναι ροφός σε ενυδρείο.Είναι ό,τι πιο γελοίο έχει εμφανιστεί στον κόσμο της φωτογραφίας από την εποχή που φωτογραφήθηκε γυμνή η Άντζελα Δημητρίου. Κάθε φορά που βλέπω κοριτσάκι σε τέτοια πόζα, νιώθω μία ακατανίκητη επιθυμία να της ταχυδρομήσω μία κούτα με τροφή για ψάρια!
Το φαινόμενο έχει αποκτήσει παγκόσμιες διαστάσεις και στο εξωτερικό το αποκαλούν duckface, μια και τα χείλη μοιάζουν από το τσίτωμα με ράμφος πάπιας και έχεις την εντύπωση ότι θα πεταχτούν ξαφνικά από το background ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη! Μάλιστα, του έχουν αφιερώσει και ειδική ιστοσελίδα, όπου ο καθένας μπορεί να ρίξει κράξιμο στα απανταχού τσόλια του πλανήτη που νομίζουν ότι κάνουν κάστινγκ για το επόμενο Μπάτμαν…
Φάε με στη μάπα
Η τελευταία μόδα είναι αυτά τα προγραμματάκια που δημοσιεύουν αυτόματα στο προφίλ σου πού βρίσκεσαι. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα και δεν με ενδιαφέρει να μάθω, αν ήθελα να ξέρουν ανά πάσα στιγμή όλοι πού είμαι και τι κάνω, θα φορούσα κολάρο με τσιπάκι…Κατανοώ, καλέ μου/καλή μου, ότι έχεις πολύ ενδιαφέρουσα και γεμάτη ζωή και είσαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Καλά κάνεις, άλλωστε ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να είναι «κοινωνικόν ζώον», το πρόβλημα είναι όταν καταλήγει σκέτο ζώον!
Μπαίνεις στην καφετέρια — μας ενημερώνει το Facebook. Πηγαίνεις για φαγητό στο νέο μεξικάνικο εστιατόριο — μας ενημερώνει το Facebook. Βγαίνεις για τρέξιμο — μας ενημερώνει το Facebook. Περνάς από τη Βουκουρεστίου για ψώνια — μας ενημερώνει το Facebook. Αγοράζεις προφυλακτικά από το περίπτερο — μας ενημερώνει το Facebook. Σε πιάνει κόψιμο και τρέχεις στην τουαλέτα – μας ενημερώνει το Facebook και μας λέει και πόσα κομμάτια χαρτί υγείας χάλασες, ώστε να ανοίξουμε το γκρουπ «Ο κώλος του Μπάμπη ευθύνεται για την αποψίλωση του Αμαζονίου» και να ησυχάσουμε! Ε, έλεος πια!
Την επόμενη φορά που θα δω ενημέρωση τύπου «μόλις μπήκα στην τάδε καφετέρια στο Μπουρνάζι» θα πάω και θα σου αδειάσω το σπίτι και φεύγοντας θα αφήσω και στην πόρτα ένα σημείωμα που θα γράφει: «Ευχαριστώ για την ενημέρωση, αν ξαναλείψεις να μας το πεις γιατί δεν πρόλαβα να ξηλώσω τα πλακάκια του μπάνιου»!
Να σου κάνω μία ερώτηση
Παλιά τα πράγματα στο Facebook ήταν πολύ χειρότερα. Οι παλιοί θα θυμούνται την περίοδο που έτρεχαν όλοι να γίνουν μέλη στα πιο άκυρα και ηλίθια γκρουπ, τύπου: “Έβλεπα κι εγώ Σκούμπι Ντου τρώγοντας μερέντα” ή “Μου αρέσει να μαζεύω το κερί από τα αυτιά μου σε βαζάκια”. Και μετά, όλες αυτές οι ειδοποιήσεις εμφανίζονταν στην κεντρική σελίδα, όπου τις έβλεπαν κι άλλοι ανεγκέφαλοι και γίνονταν κι εκείνοι μέλη και ξαναεμφανίζονταν οι ειδοποιήσεις και ξεκινούσε μία χιονοστιβάδα ηλιθιότητας που κατάπινε το σύμπαν!Ή εκείνα τα χαζοβιόλικα, εκνευριστικά και γεμάτα ορθογραφικά κουίζ όπως: “Τι είδος σαρανταποδαρούσας είσαι”, ή “Ποιός ήρωας του Μπέβερλι Χιλς είσαι” ή “Από τι θα πεθάνεις” που παίζανε όλοι και μας είχαν γίνει τα σωθικά τούμπανο από το πρήξιμο. Ένα κουίζ μπλόκαρες, τρία ξεπηδούσαν, της Λερναίας Ύδρας το κάγκελο γινόταν…
Αυτά, ευτυχώς, άλλαξαν πλέον. Η καινούργια μόδα ακούει στο όνομα Questions. Κάνεις π.χ. μία ερώτηση, όπως: “Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;” και μετά μπαίνουν από κάτω όλοι οι φίλοι σου και βάζουν την απάντησή τους και έτσι είστε όλοι χαρούμενοι που μάθατε κάτι καινούργιο και ασήμαντο ο ένας για τον άλλο… Εγώ έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να ανοίξω την ερώτηση “Ποιος είναι ο μεγαλύτερος χλεμπονιάρης από τις επαφές σας;” και μετά να κάτσω άνετα στην πολυθρόνα μου με ποπ-κορν και να απολαύσω το αιματοκύλισμα!
Μάντεψε ποιος
Aποφάσισε ποια θα είναι, επιτέλους, η καταραμένη εικόνα του προφίλ σου! Μας ζάλισες! Αλλάζεις άβαταρ πιο συχνά απ’ όσο αλλάζει τηλεοπτικό σταθμό η Έλλη Στάη… Εκεί που πάμε να σε συνηθίσουμε με μία εικόνα, βάζεις καινούργια και τις αλλάζεις με τέτοια ταχύτητα που το άβατάρ σου μοιάζει με slide show!Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε το καινούργιο χρώμα στο μαλλί σου, σκασίλα μας αν πήγες διακοπές στην Άνω Γκαβόστρατα και πόζαρες δίπλα σε μια αγελάδα και δεν καιγόμαστε να δούμε το νέο σου γκόμενο, οπότε σταμάτα να τα βάζεις όλα αυτά σαν εικόνα προφίλ!
Αν σε καίει τόσο πολύ να μοιραστείς μαζί μας όλες αυτές τις στιγμές, γι’ αυτό ο καλός Θεούλης του Facebook (ο Μαρκ…) έβαλε εκείνο το πράμα που ονομάζεται «άλμπουμ»! Ρίξε όλες τις φωτογραφίες σου εκεί να τις δούμε, να χαρείς κι εσύ!
Έξτρα μπινελίκι και πόντους στο σπάσιμο καρυδιών κερδίζουν αυτοί που μαζί με τη φωτογραφία προφίλ αλλάζουν και το nickname τους, λες και μπήκαν ξαφνικά σε Πρόγραμμα Προστασίας Μαρτύρων! Μόνο πλαστική προσώπου δεν κάνουν, ώστε να είναι πιο πλήρες το makeover!
Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεις ξαφνικά 2-3 άσχετα ονόματα στη λίστα φίλων σου. Αναρωτιέσαι, λοιπόν, ποιος είναι ο «Master of Corruption» με άβαταρ το Σατανά και πότε στα τσακίδια τον έκανες φίλο. Οπότε, τον αφαιρείς με συνοπτικές διαδικασίες, μόνο και μόνο για να λάβεις μήνυμα στο κινητό από τον vegetarian θεολόγο φίλο σου, Ονούφριο Κλαπανιάρη, που σε ρωτάει «γιατί τον έσβησες από το Facebook»! Επειδή είσαι ηλίθιος! Όσα nickname και άβαταρ και να αλλάξεις, πάλι ο ίδιος φλώρος θα παραμείνεις, αποδέξου την αληθινή φύση σου και μη μας μπερδεύεις!
Facetube
Κάθε νύχτα ζω ένα δράμα… Ξεκινά ένας φίλος με ένα βιντεάκι από ένα φρικιαστικά άθλιο τραγούδι των ‘80s που η μνήμη μου απωθούσε για χρόνια. Μετά το βλέπει μία φίλη και του βάζει για απάντηση ένα βίντεο με μία ακόμα πιο άθλια εητίλα του κερατά. Μετά μπαίνει στο παιχνίδι και η τρίτη φίλη που ζήλεψε και ανεβάζει ένα βίντεο με χαρντ ροκ, που αρέσει στη δεύτερη φίλη, οπότε βάζει ένα άλλο βίντεο από το ίδιο συγκρότημα και ο φίλος για να τους μπει βάζει ένα πιο χαρντ ροκ και μετά η μία φίλη βάζει ένα death metal και η άλλη φίλη τον Εξάψαλμο και πετάγεται από το πουθενά και ο Σάββας και κοτσάρει ένα βίντεο από κάποιον βλαμένο που τσιρίζει ξύνοντας με το κουτάλι έναν τρίφτη τυριού και στο τέλος η κεντρική σελίδα του Facebook είναι γεμάτη με βίντεο κλιπ και αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που κάποιος καραγκιόζης homo sapiens ανακάλυψε τη μουσική, ^$# τον Μπετόβεν μου, ^$#!!!Μπαίνω μερικά πρωινά στην αρχική σελίδα του Facebook και νομίζω ότι πάτησα λάθος συντόμευση και μπήκα στο YouTube… Τόσα βίντεο δεν έχει ούτε το αρχείο της ΕΡΤ, για όνομα του Θεού! Για να βρεις κάνα status κάνεις δεκαπέντε ώρες scroll down μέχρι που στο τέλος βρίσκεις πετρέλαιο με τον κέρσορα!
Αυτά ήταν τα μικρά… Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος θα ζωηρέψουν τα πράγματα και θα μείνω, πιθανότατα, χωρίς φίλους στο Facebook! Έτσι κι αλλιώς και τώρα όλους hide τους έχω κάνει, για να μη βλέπω τα μούτρα τους!
Αποφασισμένος μέχρι το τέλος του καλοκαιριού να έχω μείνει μόνο με 5 άτομα στις επαφές μου, επιστρέφω με το δεύτερο, πιο ενισχυμένο μέρος με τα πράγματα που με εκνευρίζουν περισσότερο στο Facebook…
Status i scream
Γυρίζεις στο σπίτι σου, η γυναίκα σου σε φιλά και σε ρωτάει πώς πέρασες τη μέρα σου. Εσύ ανοίγεις την τσάντα σου, βγάζεις μία ντουντούκα από αυτές που χρησιμοποιούν στις ταινίες οι μπάτσοι για να πούνε στον ληστή “you are surrounded” και ουρλιάζεις μέσα στο δεξί της αυτί: «Είχαμε αρκετή δουλειά, αλλά όλα πήγαν καλά!». Στη συνέχεια τρως το βραδινό σου όσο η γυναίκα σου είναι αναίσθητη στο πάτωμα, αιμορραγώντας από τα αυτιά και τα ρουθούνια…Για ποιο λόγο πρέπει κάθε status update ή σχόλιο που αφήνεις στο Facebook να είναι σε κραυγαλέα κεφαλαία, λες και κατάπιες τρία κουτιά μεθαμφεταμίνες πριν γράψεις; Αφού όταν μιλάς, το κάνεις σε φυσιολογικό τόνο, κάνε το ίδιο και όταν γράφεις. Εκτός αν είσαι ο Άδωνις Γεωργιάδης, οπότε πάω πάσο!
Μάθε, επιτέλους, τους κανόνες χρήσης του ίντερνετ, καράβλαχε! Τα κεφαλαία γράμματα στο διαδίκτυο ισοδυναμούν με δυνατή φωνή και θυμωμένο τόνο! Κατανοώ ότι θεωρείς πως αυτό που γράφεις είναι τόσο σημαντικό που θα ταρακουνήσει το σύμπαν συθέμελα και ότι θέλεις να το διαβάσουν όλοι, αλλά σου έχω νέα: το θαυμαστό και μυστηριώδες όργανο που ονομάζουμε «μάτι» μπορεί κάλλιστα να διαβάσει και τα πεζά γράμματα!
Και, σε παρακαλώ, μην ακούσω την τρισάθλια δικαιολογία-πατριωτικό παραλήρημα ότι ο τρόπος γραφής σου είναι homage στους «αρχαίους μας πρoγόνους που δεν είχαν πεζά και γράφανε μόνο κεφαλαία», γιατί θα ξεράσω. Οι αρχαίοι δεν είχαν ούτε ίντερνετ, οπότε τράβα να σκαλίσεις τα status σου σε ένα κομμάτι μάρμαρο στην Αρχαία Αγορά! Επίσης, δεν έβαζαν ούτε κενά ή σημεία στίξης ανάμεσα στις λέξεις.
Μπε, όπως κάνει το αρνί
Στην αρχή είχαμε τα chain-mails. Ξέρετε, εκείνα που διηγούνταν μία τραγική ιστορία με μια Ισλανδή που την έσφαξε ο γκόμενός της και αν δεν τα έκανες forward σε 10 φίλους σου την επόμενη ώρα, θα ερχόταν το φάντασμα της Ισλανδής και θα σου πετούσε τα άντερα έξω στον ύπνο… Με τον ερχομό του MSN, του Facebook και των υπόλοιπων, πιο άμεσων μορφών επικοινωνίας, τα chain mails άρχισαν να χάνουν κοινό, καθώς όλο και λιγότεροι βλαμένοι χρησιμοποιούσαν mail.Δυστυχώς, όμως, οι ίδιοι βλαμένοι που ελάττωσαν τα mail, άνοιξαν λογαριασμό στο Facebook! Έτσι, άρχισαν δειλά-δειλά να σκάνε μύτη τα πρώτα chain-status. Στην αρχή ήταν ένα που έλεγε ότι όλοι ξέρουμε κάποιον με καρκίνο και αν ξέρουμε να το γράψουμε στο προφίλ μας για μια ώρα – διότι προφανώς ο καρκίνος θεραπεύεται με γλυκανάλατα status, καρδούλες και ροζ μονόκερους!
Λίγο αργότερα εμφανίστηκε εκείνο που έγραφε πόσο αγαπάς τον αδελφό σου, ασχέτως αν είναι λεχρίτης και πλακώνεστε όλη μέρα και όποιος έχει αδελφό να το αντιγράψει στο status του λες και γινόταν απογραφή…
Μετά ήταν το άλλο που έλεγε για την παιδική κακοποίηση και αν αγαπάμε τα παιδάκια να το γράψουμε στο status μας και το γράψανε όλοι και οι μισοί μετά χάσανε το προφίλ τους γιατί τους πέρασαν για παιδεραστές κι έπεσε το report και το κράξιμο σύννεφο.
Μετά εμφανίστηκαν εκείνα που σε καλούν να βάλεις για άβατάρ σου ένα καρτούν ή ένα ζώο ή ένα λουλούδι ή ένα γλυκό ή μία φωτογραφία του κώλου σου.
Και πιο πρόσφατα πέτυχα εκείνο που μας ενημερώνει ότι ο φετινός Ιούλιος έχει πέντε ΠΣΚ κι αυτό συμβαίνει μια φορά τα 850 χρόνια και το φένγκ σούι λέει ότι είναι μεγάλη τύχη και φέρνει πολύ χρήμα και να το βάλουμε όλοι στο status μας για να κολυμπήσουμε στα ντόλαρς σαν το Θείο Σκρουτζ και τρέχανε όλοι και το βάζανε, μέχρι που το πήρε χαμπάρι η Κυβέρνηση και φορολόγησε και το φενγκ σούι.
Βάλε το tag εκεί που ξέρεις
Έχω ένα θέμα με τις φωτογραφίες μου. Όχι, δεν έχω πρόβλημα αν με τραβήξει κάποιος φωτογραφία. Δεν θα βάλω τα χέρια μου μπροστά στη φάτσα λες και με πέτυχαν οι παπαράτσι με κατεβασμένα βρακιά σε σοκάκι, δεν θα σκεπάσω το κεφάλι με το μπουφάν σαν να μου κάνουν προσαγωγή στη ΓΑΔΑ, ούτε ανήκω στη φυλή των Νάβαχο για να φοβάμαι ότι η φωτογραφική μηχανή «θα μου κλέψει την ψυχή»…Αλλά έχω τεράστιο πρόβλημα όταν ο άλλος δημοσιεύσει δική μου φωτογραφία στο Facebook, χωρίς να με ρωτήσει και χωρίς καν να την ανεβάσει σε περιορισμένο άλμπουμ που μόνο οι κοινοί μας φίλοι μπορούν να δούνε. Και της κοτσάρει και ένα ωραιότατο tag, ώστε να δημοσιευτεί και στο προφίλ μου… ΟΚ, την επόμενη φορά που θα το κάνεις αυτό, θα σε ξεβρακώσω με το ζόρι, θα σε φωτογραφήσω και μετά θα ανεβάσω τη φωτογραφία στο Flickr σε δημόσιο άλμπουμ με λεζάντα το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνό σου!
Είμαι και εγώ εδώ
Το status είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να γράψεις στους άλλους τι σκέφτεσαι. «What’s on your mind» γράφει το πλαισιάκι. Για να σε παρακινήσει να το γράψεις μόνος-η σου, όχι να κάνεις τους άλλους να μαντέψουν!Οπότε, όταν γράφεις ένα αόριστο status τραβάτα-με-κι-ας-κλαίω τύπου: «Γκρρρρρ!» ή «Δεν θα με αφήσετε να αγιάσω…» ή «Έλεος, όχι πάλι!!!!» και κάποιος σε ρωτήσει από κάτω τι έπαθες ή τι έγινε, μην αρχίζεις τα «Άσε, δεν μπορώ να πω» και τα «Τίποτα, κάτι δικά μου!». ‘Η ΑΠΑΝΤΑ, ΜΩΡΗ DRAMA QUEEN ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ, Ή ΑΠΛΩΣ ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΠΙΖΗΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ!
Επίσης, αυτή η ανάγκη για προσοχή φαίνεται και σε μία άλλη τακτική, που με εκνευρίζει πάντα αφάνταστα. Περνώ μία δύσκολη μέρα, ο κακομοίρης, και κάνω το λάθος να το μοιραστώ με ένα απλό status, όπως: «Χάλια μέρα είχα σήμερα…». Ε, πριν προλάβω καλά καλά να πατήσω το enter, έχει εμφανιστεί η κλασική κλαουνογκόμενα της συμφοράς -κάτι σαν θηλυκός Πλιάτσικας που μια ζωή κλαίγεται- και έχει αφήσει το σχόλιο: «Α, μια χαρά είσαι εσύ! Εγώ είχα χάλια βδομάδα!». ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ, ΜΩΡΗ! Διαγωνισμό κάναμε;;;
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το κακό, μη δούνε ορισμένοι να πέφτει κλάψα πουθενά, αμέσως τρέχουν σαν Μήδειες του Διαδικτύου να διαλαλήσουν την τραγωδία της ζωής τους! Πονάει το κεφάλι σου; Εκείνες θα έχουν ημικρανίες οχτώ χρόνια! Σε έπιασε βήχας; Εκείνες θα φτύνουν αίμα και κομμάτια από το αριστερό τους πνευμόνι! Σου κλέψανε το πορτοφόλι; Εκείνες πέσανε θύματα ληστείας, ξυλοδαρμού και βιασμού. Για όνομα του Θεού, έχουμε κι οι υπόλοιποι δικαίωμα στη μίρλα!
Η διαπίστωση από τις παραπάνω συμπεριφορές είναι ότι μερικές φορές η απάντηση στο ερώτημα «what’s on your mind», είναι απλώς: «άχυρο»!
Φίλοι, φίλοι σου πηδώ το καριοφίλι
Και φτάσαμε στο νούμερο ένα θέμα που μου ανάβει τα λαμπάκια… Όταν τίθεται το θέμα «φίλοι Facebook» βαράω κόκκινο στην παραξενιά. Πρώτον, η έννοια «φίλος» μου φαίνεται τουλάχιστον αστεία όταν αναφέρεται σε μια καρα-άγνωστη που την πρόσθεσες επειδή βρεθήκατε στο γκρουπ «Μου αρέσει κι εμένα ο τραχανάς»…Δεύτερον, πολύ δύσκολα προσθέτω κάποιον αν δεν τον γνωρίζω προσωπικά ή αν δεν έχουμε μιλήσει, έστω, για μεγάλο διάστημα στο παρελθόν σε κάποιο forum, blog κτλ… Οι επαφές μου αυτή τη στιγμή είναι μόλις 74, με πτωτικές τάσεις! Δεν καταλαβαίνω τη σκοπιμότητα του να προσθέσεις κάποιον εντελώς άγνωστο, αφού το πιο πιθανό είναι ότι μετά δεν πρόκειται να ανταλλάξετε ξανά ούτε like! Ας γίνω πιο συγκεκριμένος:
Α) Οι φιλίες των άλλων
Αυτή είναι μία συμπεριφορά που δεν θα την κατανοήσω ποτέ: γίνεσαι «φίλος» με κάποιο άτομο στο Facebook για τον Α ή Β λόγο (είστε παλιοί συμμαθητές, μένετε στην ίδια γειτονιά, γνωριστήκατε μέσω κοινού φίλου, έχει μεγάλα βυζιά και προσπαθείς να τη ρίξεις κτλ.).Και, ξαφνικά, το πιάνει ένα αμόκ υπερκοινωνικότητας και στέλνει αίτημα φιλίας σε όλη τη λίστα των φίλων σου! Χωρίς λόγο και χωρίς να ξέρει κανέναν! Ποιο το νόημα, καλέ μου άνθρωπε; Σε πληρώνει ο Ζούγκερμπεργκ με το κεφάλι ή απλώς είσαι αξιοθρήνητος/η και ο μοναδικος αληθινός φίλος σου είναι ένα Cabbage Patch Kid που σου είχε αγοράσει η νονά σου;
Έχω βαρεθεί να λαμβάνω μηνύματα από φίλους που με ρωτάνε: «Μου έστειλε αίτηση φιλίας ο/η τάδε από τη λίστα σου. Να κάνω accept;». Την επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό, θα απαντήσω απλώς: «Όχι, είναι ένα τραβέλι που κάνει βίζιτες μέσω Facebook και ψάχνει πλούσιο daddy»…
Β) Ο γιος του βεληγκέκα
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι άγνωστοι που με προσθέτουν απλώς επειδή τυχαίνει να έχουμε κοινό γνωστό. Αααα, τι λες βρε; Ξέρεις κι εσύ την Κική; Σκασίλα μου! Πρήξε εκείνη, εγώ τι σου φταίω; Του παιδιού μου το παιδί μπορεί να είναι δυο φορές παιδί μου, αλλά του φίλου μου ο φίλος είναι απλώς δυο φορές εκνευριστικός!Γ) Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Υποφέρω κι υποφέρεις
Μιλώ για τους παντελώς αγνώστους που για κάποιον ανεξήγητο λόγο σου στέλνουν αίτημα φιλίας, χωρίς να έχετε ξαναμιλήσει και χωρίς να έχετε κοινό γνωστό! Και οι περισσότεροι το κάνουν χωρίς να στέλνουν καν ένα μήνυμα όπου να εξηγούν ποιοι είναι — προφανώς υποθέτουν ότι είσαι ο Professor X και θα διαβάσεις το μυαλό τους…Για να καταλάβω, φίλε-φίλη, πάτησες ένα όνομα στην τύχη στο search και μου έλαχε ο κλήρος; Ή απλώς με πρόσθεσες επειδή βλέπω τις ίδιες σειρές με σένα; Και τι νόμιζες; Ότι θα καθόμασταν από το πρωί ως το βράδυ να αναλύουμε τα βαθύτερα κίνητρα πίσω από τη συμπεριφορά του Dr. House;
Δ) Δεν θέλω να γίνω μέρος του γκρουπ σου
Ναι, για σας χτυπάει η καμπάνα, αγαπητοί αναγνώστες μου, που από σήμερα θα μειωθείτε κατά δύο τρίτα, προφανώς. ΟΚ, γράφω στο Niata κάθε Τρίτη (και κάθε Πέμπτη έχει Χάσμα, αφήστε κι εκεί κάνα σχόλιο, παλιοτσίπηδες!).Ορισμένοι με διαβάζετε, μερικοί χαίρεστε, κάποιοι σχολιάζετε — και κάπου εκεί κλείνει ο κύκλος! Ραντεβού την επόμενη Τρίτη! Για ποιο λόγο νιώθετε την ανάγκη να με προσθέσετε και στο Facebook; Έχετε την εντύπωση ότι κάθομαι από το πρωί ως το βράδυ στο προφίλ μου και γράφω ανέκδοτα ή κυκλοφόρησε καμιά φήμη ότι με κάθε αίτηση φιλίας δίνω δώρο κι ένα αδημοσίευτο κείμενό μου;
Ένα απλό, βαρετό προφιλάκι του Θεούλη έχω κι εγώ, δεν χάνετε τίποτα, πιστέψτε με! Όσοι θέλετε να αφήσετε σχόλιο θαυμασμού για τα κείμενά μου, μπορείτε να το κάνετε και εδώ. Όσοι θέλετε να με σκυλοβρίσετε επειδή σας πάτησα τον κάλο, μπορείτε επίσης να το κάνετε εδώ. Όσοι έχετε περιέργεια να δείτε απλώς τη φάτσα μου, μπορείτε να τη δείτε κι εδώ.
Νομίζω ότι μετά από όλα αυτά, θα καταλάβατε λίγο καλύτερα το μεγαλείο της παραξενιάς μου, αν και αν κρίνω από τα περισσότερα σχόλια, οι περισσότεροι από εσάς βιώνετε τα ίδια δράματα καθημερινά στο Facebook.
Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να αποτελεί ένα ακόμη θαυμάσιο εργαλείο της σύγχρονης εποχής της Πληροφορίας, το οποίο μας χαρίζει άπειρες στιγμές γέλιου και ξεκατινιάσματος — από το να σχολιάζεις τα κακώς κείμενά του, μέχρι να σχολιάζεις με τους φίλους σου τις γελοίες φωτογραφίες των άλλων! Και, ναι! Τώρα έχετε άλλον ένα λόγο για να με σβήσετε από τις επαφές σας!
