Παίχτηκε για τρία βράδια, από τα οποία τα δύο έβρεχε και, παρά τη σύντομη παράταση από μέρους του Αγγελου Δεληβορριά, δεν ξέρω πόσοι και ποιοι είδαν το εγχείρημα.
Εικόνα, εγκατάσταση, performance, λόγος, τουτέστιν κατανόηση του λογοτεχνικού ύφους και ήθους, του ρομαντικού λογοτέχνη, γνωστότερου ως δημοσιογράφου, Πλάτωνα Ροδοκανάκη, και της εποχής των εστέτ δανδήδων. Και φόρμα εικαστικών, κίνησης, ηθοποιίας, χορού. Πράξη, αισθητική, σε όλα τα επίπεδα της έκφρασης, καλομελετημένη, συγκινημένη και... αδέξια. Δεν ενοχλεί, ωστόσο, αφού οι προθέσεις είναι ισχυρές, οι ερμηνευτές διαθέτουν την αυθεντικότητα της αλήθειας τους και απλά κάποιος έπρεπε να τους πει να μαζέψουν το θέαμα κάνα 20λεπτο, για να μην κάνει «κοιλιά».
Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» είναι θεατρική, με λογοτεχνικά και εικαστικά ενδιαφέροντα.
Η ενημέρωση ήρθε από το Μουσείο Μπενάκη κι έτσι παρακολουθήσαμε, μέσω της έκθεσης του σκηνογραφικού υλικού και των σημειώσεων, την πορεία τους ως ερμηνευτών ζητημάτων πάνω στους αισθετιστές λογοτέχνες των αρχών του 20ού αιώνα, τους Λαπαθιώτη, Χρηστομάνο, Ροδοκανάκη.
Η όλη δουλειά της ομάδας είναι συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου και, εκτός της κυρίως δράσης, εμπλέκονται στο θέαμα διαλέξεις δεκάλεπτες, καταγραφές, μουσικές και χιώτικο λικέρ τριαντάφυλλο, το οποίο και μας προσφέρθηκε (λίγο τελετουργικά) στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη.
Εξοχες οι εικόνες των δύο πρωταγωνιστών πίσω από το πλέγμα του τοίχου του κτηρίου και ενώ η γυναίκα κατέβαινε τις σκάλες, καθώς και οι φωτισμοί και η ιδέα να καταγράφεται ο θάνατος με τη σταθμευμένη νεκροφόρα. Η όλη σύνθεση των εικόνων είναι του εικαστικού καλλιτέχνη Γιάννη Σκουρλέτη, του οποίου δουλειά έχω ξαναδεί σε θέατρο (ένα τάφο), και ήταν το μόνο που μου άρεσε σε μια παράσταση, που κατά τ' άλλα την έκανα αμέσως delete, και οι φωτισμοί του Δήμου Αβδελιώδη. Σημαντικό ρόλο είχε η επιλογή της μουσικής από τον Κώστα Δαλακούρα.
Καλή δουλειά έκανε ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης, αν και του ξέφυγε ο χρόνος, ενώ οι ερμηνείες των δύο νέων περφόρμερς, του Γιάννη Κλίνη και της χορογράφου Ειρήνης Αλεξίου, υπήρξαν ένα ποίημα ηθελημένης υπερβολής στα όριά της.
Το «Βυσσινί Τριαντάφυλλο» είναι η αγωνία έως θανάτου ενός ερωτευμένου να κρατήσει την αγαπημένη του. Γράφτηκε από τον Πλάτωνα Ροδοκανάκη πριν από εκατό χρόνια κι έγινε τότε η ανάγνωσή του, σε στενό λογοτεχνικό κύκλο, με μοιραία αποτελέσματα. Αν και ήταν αφιερωμένο στον Ψυχάρη, συνεπήρε ερωτικά τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, εξώθησε τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο να κάνει μήνυση για λογοκλοπή και ενέπνευσε στον Περικλή Γιαννόπουλο το τελετουργικό της αυτοκτονίας του. Διότι ο ήρωας του Ροδοκανάκη μπαίνει στη θάλασσα με ένα άλογο, με τον τρόπο που αργότερα ο ποιητής βυθίστηκε στον Σκαραμαγκά.
Αυτά τα ολίγα, που καθόλου δεν με άφησαν αδιάφορη, αφού εξακολουθώ να συγκινούμαι από τις προθέσεις και την ειλικρίνεια της διαδικασίας περισσότερο από το αποτέλεσμα «αντικείμενο».
