Επαγγελματισμός και καλαισθησία χαρακτηρίζουν πάντοτε το Αέναον Χοροθέατρο του Daniel Lommel. Στις τέσσερις παραστάσεις που έδωσε στο Θέατρο «Ήβη» -αφιέρωμα στους δύο μεγάλους εκλιπόντες δασκάλους του, τον Μορίς Μπεζάρ και τον Ζορζ Μπαλανσίν- περιέλαβε τρία έργα με τον γενικό τίτλο «Memories» (Αναμνήσεις).
Στο πρώτο, «Baroque, είπατε;», η επιδέξια σύνθεση κινήσεων του Λομέλ, με εισόδους κι εξόδους των εξαίρετων χορευτών (Λ. Ζαφειροπούλου, Δ. Αντωνάκη, Β. Σταμούλη, Σ. Καρακώστα, Ε. Παπαδοπούλου, Υ. Rodriquez Ferre), ανέδειξε την κλασικότητα του χαρακτήρα της μουσικής του Γ. Σ. Μπαχ (κονσέρτο για 2 βιολιά και ορχήστρα) στα Vivace και Allegro, ενώ παρεμβλήθηκε το πιο στιλιζαρισμένο Largo ma non tanto, με τους επίσης εξαιρετικούς Maxime Lachaume, Ζέφη Μπαρτζώκα και Elton Dimroci.
Εντυπωσίασαν με την πολύ καλή εκτέλεσή τους στο «Τραγούδι του Οδοιπόρου» (χορογραφία Μ. Μπεζάρ, μουσική Gustav Mahler) οι Μ. Lachaume (με έντεχνη πλαστικότητα), El. Dimroci, θυμίζοντάς μας παλιές καλές εποχές με τον ίδιο τον Λομέλ και τον Χόρχε Ντον, στην αλησμόνητη ερμηνεία τους. Τη δική του χορογραφική εκδοχή στο «Ενθυμού και μη λησμόνει» έδωσε ο Λομέλ στη γνωστή μουσική του Ιγκορ Στραβίνσκι, «Απόλλων Μουσηγέτης» (γραμμένη το 1928 για τη χορογραφία του νεοπροσληφθέντος τότε στα Ρωσικά Μπαλέτα του Ντιαγκίλεφ, Ζ. Μπαλανσίν).
Επιβαρημένη με αρκετή παντομίμα η εισαγωγή, ευτύχησε να έχει ένα καλό τέλος. Γι' άλλη μια φορά, δόθηκε η δυνατότητα στους θεατές να εκτιμήσουν στην εκλεκτή αυτή παράσταση, και τον ωραίο σχεδιασμό των κοστουμιών, από τη Ζέφη Μπαρτζώκα.
Με δύο δικές της παραγωγές και χορογραφίες Στέλλας Ζάνου, παρουσιάστηκε η ομάδα Smack, στο Θέατρο Δίπυλο, φιλοξενώντας στην ίδια παράσταση και την πρωτότυπη παραγωγή - σκηνοθεσία - ερμηνεία του Rowan Thorpe, «Desensitised» (Απευαισθητοποιημένη). Σ' ένα κράμα ζωντανού χορού, λόγου και προβολών βίντεο, καταγγέλλεται η βασανιστική εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς, σε τόση συχνότητα ώστε να καταντά συνήθεια, κι ο μέσος άνθρωπος να διάγει τη ζωή του μ' απάθεια μέσα στη δυστυχία, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται την κοινωνική ανωμαλία. Ο Rowan Thorpe πρωτοτύπησε και σε τούτο: αντί να καταγγείλει με τέχνη, έκανε την καταγγελία του τέχνη.
Σε μια σκηνή γεμάτη ρολόγια, που εργάζονται ακατάπαυστα κι ανεξάρτητα, αγνοώντας τον εξαρτημένο από τον χρόνο άνθρωπο, το ζεύγος των χορευτών «Σάλι και Γκάρι» προσπαθεί μ' εκτινάξεις, απότομα πεσίματα κι ισορροπίες να εναρμονιστεί, με τα συναισθήματα και με τον χρόνο. Πότε βρίσκονται μπροστά και πότε ο χρόνος πίσω τούς διώκει, εγκλωβίζοντάς τους πάντοτε ασφυκτικά σ' ένα στιγμιαίο παρόν. Καλή και η χορευτική προσπάθεια της Στέλλας Ζάνου, που ερμηνεύει με πολλή αξιοσύνη και συγχρονισμό, μαζί με τον Francois Renault, τους ρόλους των ασυγχρόνιστων ανθρώπων.
Στο «Statesera», η Ζάνου αφήνει το θέμα του χρόνου και με τις άλλες επτά χορεύτριες προσπαθεί ν' ανιχνεύσει τις αποστάσεις και θέσεις δυνάστη και θύματος. Εδώ είναι εμφανής κάποια αφέλεια που χαρακτηρίζει τις σκηνές, με τις χορεύτριες δεμένες με κορδόνια να άγονται και να φέρονται, ενώ η μουσική των δύο μουσικών -των οποίων αποκαλύπτονται μόνο τα μικρά ονόματα, Αντώνης Π. και Ανδριάνα Τ.- συνοδεύει τις κινήσεις αφ' υψηλού με ήχους ελικοπτέρων.
