Εκείνη η υποψία λυγμού και μαγκιάς στο τσάκισμα της φωνής της, λες και προϊδέαζε εξαρχής για τις περιπέτειες της ζωής της. Δεν πέρασε λίγα η Ελένη Βιτάλη. Αλλά τη μαγκιά τη διατήρησε. Και μαζί και τη σπουδαία της φωνή. Φωνή με προσωπικότητα, από αυτές που δεν καταδέχονται να σ' αφήσουν να αναρωτιέσαι μέχρι το πρώτο ρεφρέν ποια τραγουδίστρια να 'ναι. Η Βιτάλη έχει τη στόφα εκείνων των τραγουδιστών που είτε λένε σπουδαία τραγούδια (απ' το «Ξενάκι» μέχρι το «Είναι αβάσταχτο να φεύγεις», απ' τα παραδοσιακά μέχρι το «Αϊ γαρούφαλλό μου»), είτε αδιάφορα τα ανεβάζουν μια σκάλα πιο πάνω, τα πάνε μια βόλτα πιο πέρα.
Οι ερμηνευτικές της αρετές ήταν ισοϋψείς σε όσα τραγούδια άλλων δημιουργών είπε κατά καιρούς και βέβαια στα δικά της, με δίσκο αναφοράς της προσωπικής της τραγουδοποιίας «Το απέναντι μπαλκόνι». Τα τελευταία 14 χρόνια όμως, αν και δεν απείχε δισκογραφικά, δεν είχε δώσει δικά της τραγούδια. Μέχρι που «ξαφνικά, απρόσμενα, με αγάπη» κυκλοφόρησε (απ' τη Legend) ο δίσκος «7 και να προσέχεις». Και χθες παρουσιάστηκε από την ίδια και τους άλλους συντελεστές του, τον παραγωγό Γιώργο Μακράκη και τον Γιάννη Σπάθα, που μαζί με τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη έκαναν την ενορχήστρωση.
Δεκαπέντε τραγούδια, λαϊκά ή ηλεκτρικές μπαλάντες, περιλαμβάνει ο δίσκος κι ένα από αυτά είναι το «7» που δάνεισε τον τίτλο του σ' όλη τη δουλειά με την προσθήκη της παραίνεσης «και να προσέχεις» από τον Γιώργο Μακράκη, που πάντα την πρόσεχε και τη νοιαζόταν την Βιτάλη. Εξ ου και η άλλη συμβουλή που της είχε δώσει κάποτε. Το θυμήθηκε η ίδια χθες: «Οταν είχα πει το "Αϊ γαρούφαλλό μου" μου χε πει: "Πρόσεχε. Μην αλλάξεις πορεία. Τέτοια πράγματα να κάνεις κι όχι άλλα βιαστικά. Μην επιδιώκεις το σουξέ"».
Οι δυο τους γνωρίστηκαν το '76 στη «Λύρα». «Εκείνη ήταν», θυμήθηκε με τη σειρά του ο Μακράκης, «ένα μικρό, όμορφο κορίτσι, που δεν είχε βρει ακόμα τον δρόμο του. Είπαμε να κάνουμε μαζί ένα δίσκο με παραδοσιακά. "Τέτοιοι δίσκοι δεν πουλάνε και στοιχίζουν", μας είπε ο Πατσιφάς. Τον πείσαμε, τελικά, κατεβήκαμε στο στούντιο του 3ου υπογείου, πήραμε μαζί μας και τον Τάσο Καρακατσάνη και ηχογραφήσαμε ένα σπουδαίο δίσκο». Εκτοτε ξαναβρέθηκαν και ξαναχάθηκαν, μέχρι τον τωρινό τέταρτο κύκλο της συνεργασίας τους, που επισφραγίζει μια «συγγενική» σχέση. «Είσαι η μικρή μου αδελφή», της είπε ο Μακράκης χθες. «Σ' ευχαριστώ για το... μικρή», του απάντησε άμεσα η ίδια, που δεν χάνει το χιούμορ της.
Η Ελένη Βιτάλη είναι άλλωστε στα καλύτερά της, έτοιμη και για σειρά εμφανίσεων με αφορμή τον καινούριο της δίσκο. Πού; Δεν μας το είπε ακόμα. Μας είπε όμως και μια ακόμα σχέση αδελφικής φιλίας, με τον «Αγιο» Σπάθα, όπως τον λέει η ίδια. Μαζί είχαν συνεργαστεί πρώτα το '91 κι έκτοτε καλλιέργησαν μια σχέση φιλίας και απόλυτης ειλικρίνειας. «Εχουμε συμφωνήσει», εξήγησε ο Σπάθας, «να λέει την αλήθεια ο ένας στον άλλον. Γιατί διαφορετικά το ξέρουμε: στα στούντιο καμιά φορά "συννεφιάζει" ξαφνικά και οι δίσκοι διεκπεραιώνονται».
Η ειλικρίνεια είναι ούτως ή άλλως ίδιον της Βιτάλη. Το ξέρουμε κι από συνεντεύξεις, ατάκες και δηλώσεις όπου ποτέ δεν μασούσε τα λόγια της. Το διαπιστώσαμε και χθες. «Δεν είχατε ανακοινώσει ότι θα διαθέσετε τον επόμενο δίσκο σας δωρεάν;» τη ρώτησε κάποιος. «Αυτό ήθελα. Αλλά κατσικώθηκα, δεν δούλευα, δεν είχα λεφτά και δεν μπορούσα», απάντησε.
Η ίδια ειλικρίνεια εντοπίζεται στους στίχους των τραγουδιών της. Στίχοι που άλλοτε φλερτάρουν με έναν ιδιότυπο σουρεαλισμό κι άλλοτε ξεκαθαρίζουν πώς «δεν έχει η τρέλα όρια, γι' αυτό ν' αποφασίσεις, πως θα πλανιέσαι στα τυφλά, αν την ακολουθήσεις». 'Ή «η πόρτα ανοίγει και ο ήλιος τυλίγει τις μικρές μου φοβίες (...) τις ντροπές μου ξεπλένει και το φως ξαναμπαίνει...». Κυρία Βιτάλη, καλώς ήρθατε.
