Και τι δεν έχουμε ακούσει κατά καιρούς για τα δημόσια νοσοκομεία. Σπάνια όμως μαθαίνουμε λεπτομέρειες εκ των έσω, και μάλιστα από έναν γιατρό. Και ακόμα σπανιότερα πέφτει στα χέρια μας μια μαρτυρία επί του θέματος γραμμένη με τόσο χιούμορ. Ο συγγραφέας βέβαια, εν προκειμένω, επιμένει πως πρόκειται για μυθιστόρημα. Αλλά, μεταξύ μας, μόνο κάποιος που έχει βιώσει ανάλογα περιστατικά μπορεί να τα διηγείται με τέτοια γλαφυρότητα και με τόση ακρίβεια.
Ο τίτλος σε προδιαθέτει εξ αρχής για τη σκωπτική ματιά του συγγραφέα - ιατρού Γιώργου Δενδρινού (διευθυντή σήμερα ιδιωτικού νοσοκομείου): «Απ' τα κόκαλα βγαλμένα» («Κέδρος»). Είναι προφανές: πρόκειται περι ορθοπεδικού και ο τίτλος παραπέμπει στα λεγόμενα «φακελάκια» που διακινούνται στο περιβάλλον του.
Όλα διαδραματίζονται σ' ένα φανταστικό -αν και απόλυτα οικείο για τους περισσότερους από μας- δημόσιο νοσοκομείο, τους «Αγίους Πάντες». Οι σουρεάλ καταστάσεις άφθονες: κάποια στιγμή ο ήρωας, ένας νεοδιορισμένος ορθοπεδικός, καλείται να καλύψει στην εφημερία του έναν πλαστικό χειρουργό που εκείνη την ώρα παίζει χαρτιά. Και αναγκάζεται να ράψει ο ίδιος το κομμένο αυτί ενός ασθενή!
Σε κάποιο άλλο κεφάλαιο, διευθυντής ορθοπεδικής κλινικής βρίσκει έναν έξυπνο τρόπο να κάμψει τις -μέχρι τέλους- αντιστάσεις των συγγενών μιας ασθενούς: όταν είδε και απόειδε πως δεν δίνουν φακελάκι τούς είπε με φυσικότητα πως θα την χειρουργήσει ένας αφρικανός ειδικευόμενος: «Απ' ό,τι ξέρω, κύριε Οχενέμπα», του είπε, «δεν έχετε κάνει ακόμη εγχείρηση για υποκεφαλικό κάταγμα μηριαίου. Διαβάστε σήμερα καλά στο βιβλίο μου τη χειρουργική τεχνική της αρθροπλαστικής Τόμπσον, γιατί αύριο θα χειρουργήσετε την κ. Μπακατσέλου». Για πότε τσέπωσε το φακελάκι...
Το μωσαϊκό συμπληρώνουν: αιώνιοι φοιτητές ιατρικής σε γείτονες χώρες των οποίων οι ιατρικές γνώσεις δεν ξεπερνούν αυτές μιας πρακτικής μαμής (αλίμονο σε όποιον βρεθεί στο χειρουργικό τους τραπέζι), κι όμως λόγω χούντας κατέληξαν να θεωρούνται αντιστασιακοί, κι ακόμα διάφορα «παράσιτα» που παρέχουν ιατρομεσιτεία, δηλαδή «εκδουλεύσεις» σε ασθενείς με το αζημίωτο, πάσης φύσεως οικότροφοι των νοσοκομείων (από ξεχασμένους ασθενείς μέχρι κλοσάρ) και βέβαια τα ακατονόμαστα... ζωύφια.
Κι όμως, ο Δενδρινός δεν είναι απαξιωτικός στο πόνημα του: «Μέσα στις συμπληγάδες του παρανοϊκού αυτού συστήματος», όπως γράφει, «απαξιωμένοι θεραπευτές και κατατρεγμένοι ασθενείς εκπλήσσουν με το ψυχικό τους μεγαλείο...»
Τα κωμικοτραγικά συμβάντα που περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο και οι ζωντανοί χαρακτήρες του κέντρισαν ήδη τον σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα, που θα κάνει ταινία τα «Κόκαλα».
