Ο Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα. Και τι έγινε; Σημαίνει κάτι αυτό; Αλλάζει κάτι; Θυμάμαι τη δεκαετία του '60. Μαθητής του Γυμνασίου. Χαρές και πανηγύρια, που δεν κάναμε μάθημα. Επειδή είχανε στείλει τα σχολεία για μπούγιο στην υποδοχή του Ντε Γκολ (φωτό).
Με πρωθυπουργό, τότε, τον Καραμανλή, η Ελλάδα σε ό,τι έχει να κάνει με τη σχέση της με την Ευρώπη ήταν μια 100% τριτοκοσμική χώρα. Υστερα από δώδεκα χρόνια, το 1975, ήταν η σειρά του Ζισκάρ ντ' Εστέν να έρθει στην Αθήνα. Με τους τσιγγάνους να δουλεύουνε μέρα νύχτα για να είναι έτοιμη η Λεωφόρος Συγγρού. Καραμανλής, που ήταν και πάλι πρωθυπουργός, και ντ' Εστέν είχαν ανεβεί μαζί από το αεροδρόμιο στην Αθήνα. Σε καμπριολέ, χαιρετώντας τα πλήθη. Τότε που είχε ακουστεί για πρώτη φορά το περιβόητο «Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία».
Προχθές, μισό αιώνα μετά τον Ντε Γκολ, ήταν η σειρά του Αλεξίου Τσίπρα να κάνει τη διαδρομή Αεροδρόμιο - Αθήνα. Με το ίδιο αυτοκίνητο με τον Γάλλο πρόεδρο, όπως τόνιζε με έμφαση ο ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης. Εστω κι αν δεν ήταν καμπριολέ. Για μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Ελλάδα, που στην πρωτεύουσά της πνίγεται ο κόσμος όταν βρέχει, τέτοιες επισκέψεις κρίνονται πάντα σαν ιδιαίτερα σημαντικές. Για τους ιθαγενείς πολιτικούς και τους ιθαγενείς κατοίκους. Λες και κάθε φορά που έρχεται κάποιος Κλίντον, κάποια Μέρκελ και κάποιος Ολάντ, πιάνει κόψιμο τη Φατμέ στο Γενί Τζαμί.
Και γι' αυτό και ο Αλέξης, πάντα χωρίς γραβάτα, και ο Καμμένος, που σε ό,τι έχει να κάνει με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις έχει ξεφτιλίσει τον Μητσάρα, καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια. Με τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ να ταΐζουν κουτόχορτο τους ιθαγενείς τηλεθεατές. Οτι η γαλλική αντιπροσωπεία θα προσφέρει την τεχνογνωσία της σε θέματα δημόσιας διοίκησης και φοροδιαφυγής. Λες και η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής δεν είναι θέμα βούλησης και μόνο, αλλά χρειάζεται και μαστοριά.
Που δεν την έχουν οι Συριζαίοι και περιμένουν να τη διδαχθούν από τους Γάλλους. Τρίχες κατσαρές. Η ίδια χώρα που ήταν η Ελλάδα πριν έρθει ο Ολάντ, η ίδια χώρα θα παραμείνει και τώρα που έφυγε. Τα ίδια προβλήματα θα εξακολουθούν να υπάρχουν. Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Οταν όλοι αυτοί δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα στις δικές τους τις χώρες, θα λύσουν το πρόβλημα της Ελλάδας; Σοβαροί να είμαστε.
Ο Αλέξιος Τσίπρας ωστόσο δεν χάνει το χιούμορ του. Στην πεντάωρη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, πέταξε τη μεγάλη ατάκα: «Δεν υπάρχουν περιθώρια στην κοινωνία για καθυστερήσεις». Ποια είναι δηλαδή όλα αυτά που πρέπει να βιαστούνε για να κάνουνε και για τα οποία η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει άλλο; Να κόψουνε τις συντάξεις; Να φορολογήσουνε τους αγρότες; Να ανεβάσουνε τον ΦΠΑ στο 23% μέχρι και στις τσίχλες; Να εισπράξουνε τον αριστερό ΕΝΦΙΑ, που είναι μάλιστα και παραφουσκωμένος; Υπάρχει δηλαδή κάτι άλλο στο κυβερνητικό έργο εκτός από φορολογία και περικοπές;
Στον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν υπάρχει μόνο ο αρχηγός. Ο θίασος είναι μεγάλος. Και πλούσιος. Ο Παπαδημούλης φερ' ειπείν. Σου φτιάχνει τη μέρα: «Εχουμε φάει τον γάιδαρο. Μας έχει μείνει η ουρά». Από πού όμως προκύπτει αυτό; Πώς προσδιορίζεται δηλαδή η ουρά; Από το ξέσκισμα του Ασφαλιστικού; Κι ότι τον φάγαμε τον γάιδαρο (όλοι μαζί) μήπως παραπέμπει σε Πάγκαλο;
Κι εκεί που ο Παπαδημούλης το παίζει αισιόδοξος, έχεις τον προερχόμενο από το βεριτάμπλ ΠΑΣΟΚ Κουρουπλή, που τα βλέπει ζόρικα: «Η χώρα βρίσκεται σε μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Οι ξένοι ζητάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς». Πώς γίνεται, λοιπόν, να έχουμε φάει τον γάιδαρο, όταν είμαστε σε οικονομική κατοχή; Γίνεται μόνο όταν λέμε καμιά μαλακία, για να περνάει η ώρα. Αυτά.
Υπάρχει έστω κι ένας πολιτικός που, έτσι και τον προσβάλλουνε, θα πρέπει ως Ελληνας να θιχτείς και να ξεσηκωθείς;
Τουρλουμπούκι στήσανε στο κλειστό του ΟΑΚΑ οι Παναθηναϊκοί με τους Τούρκους. Αφορμή ένα πανό που έκανε τους οπαδούς της Καρσίγιακα άγρια θηρία.
Με τρεις λέξεις όλες κι όλες. Οτι ο Κεμάλ ήταν γκέι. Αν δεν κάνω λάθος, κάτι ανάλογο έχει γίνει σε ματς στην Τουρκία με ελληνική ομάδα. Πανό δηλαδή που ανάφερε σαν γκέι κάποιον ήρωα του 1821. Να πάμε, λοιπόν, στο προκείμενο. Ποιος είναι ο αντίστοιχος Ελληνας Κεμάλ; Επειδή δεν υπάρχει, ας βάλει ο καθείς όποιον γουστάρει: Τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τον Ανδρέα Παπανδρέου Νο 2, γνωστό και ως Αλέξιο Τσίπρα. Αν, λοιπόν, στη ρεβάνς οι οπαδοί της Καρσίγιακα βγάλουνε πανό ότι ο Καραμανλής ήταν γκέι, τα αλάνια της 13 ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας θα το πάρουνε πατριωτικά και θα τα κάνουνε λαμπόγυαλο; Θα θιχτεί ο πατριωτισμός τους και το εθνικό τους φιλότιμο; Δεν νομίζω. Το αντίθετο μάλιστα. Στα τέτοια τους και δυο αυγά Τουρκίας. Και να το πάμε στο αλλιώς. Κι αναφερόμενοι όχι στους ήρωες του '21, αλλά στους πολιτικούς. Υπάρχει έστω κι ένας που, έτσι και τον προσβάλλουνε, θα πρέπει ως Ελληνας να θιχτείς και να ξεσηκωθείς; Εστω κι ένας...
Πίσω έχει θέμα ο ΠΑΟΚ, που δεν λύνεται επειδή άλλαξε τερματοφύλακα
Παράξενο παιχνίδι αύριο το βράδυ στην Τούμπα. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει, αλλά δεν βλέπεται. Ο ΠΑΟΚ ψιλοβλέπεται, αλλά δεν έχει πάρει τα αποτελέσματα που θα ήθελε. Σφυρίζει κι ο Αρετόπουλος, που δεν πρόκειται να δώσει στον Παναθηναϊκό ούτε τον πυρετό του, κι ήρθε κι έδεσε. Μιλάμε για ένα ματς που δύσκολα μπορείς να το διαβάσεις. Ο ΠΑΟΚ σαν ομάδα έχει σαφώς περισσότερες δυνατότητες. Με μια άμυνα-σουρωτήρι, όμως, δεν μπορεί να σε πείσει.
Όταν δεν του φτάσανε τρία γκολ για να κερδίσει τον Ηρακλή. Πόσα γκολ δηλαδή θα πρέπει να βάλει, για να είναι σίγουρος ότι θα κερδίσει; Πέντε; Δεν έχει βέβαια ο Παναθηναϊκός τον Μπεργκ, αλλά στην άμυνα του ΠΑΟΚ όποιος γουστάρει σκοράρει. Να μην ξεχνάμε και την παράδοση που έχει ο Παναθηναϊκός με τον Αναστασίου τα τελευταία χρόνια. Οπου τους βρίσκει τους κοπανάει. Και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μάλιστα. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, αλλά η σχέση είναι πελατειακή.
Οι «πράσινοι», λοιπόν, ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη με θετική ψυχολογία, ενώ η πίεση και το άγχος για το αποτέλεσμα θα είναι στους γηπεδούχους. Να μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για έναν Παναθηναϊκό που δεν βλέπεται. Πόσα παιχνίδια δηλαδή μπορείς να πάρεις χωρίς να παίζεις μπάλα; Ένα; Δύο; Τρία; Συνέχεια αυτό το βιολί δεν γίνεται. Κι ο ΠΑΟΚ όμως, για να κερδίσει, θα πρέπει να βελτιωθεί. Μπροστά δεν έχει πρόβλημα. Ακόμα και στα παιχνίδια που χάνει, φάσεις βγάζει. Πίσω έχει το θέμα. Που δεν λύνεται επειδή άλλαξε τερματοφύλακα. Τα υπόλοιπα αύριο, στο χορτάρι.
Ερώτηση: Δηλαδή, όλα τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, πλην των τραυματιοφορέων της Λάρισας, έχουν λυθεί;
Είμαι 41, αλλά νιώθω 25 χρόνων
- Μαρία Μπεκατώρου
