Το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου μας έχει δώσει μερικές εξαιρετικές εκθέσεις οργανωμένες στο Σπίτι της Κύπρου, ενώ το ίδιο το νησί διαθέτει μερικούς από τους εγκυρότερους Έλληνες καλλιτέχνες.
Έτσι, μια έκθεση καινούργια από την Κύπρο, που υπογράφει μια νέα ιστορικός της τέχνης, η Ανδρούλα Μιχαήλ, με καλλιτέχνες που γνωρίζουμε και εκτιμούμε ή δεν γνωρίζουμε, μια έκθεση επιπλέον που ανοίγει και σε Τουρκοκυπρίους, ασφαλώς και την βλέπουμε με πολύ ενδιαφέρον.
Δυστυχώς, η συνολική παρουσία μάς απογοήτευσε ως μη έχουσα ειρμό και διάλογο, πράγμα για το οποίο ευθύνεται, κυρίως, ο χώρος του μουσείου Γουναρόπουλου, που δεν επιτρέπει ούτε αναπνοή ούτε ανάπτυξη.
Η πρόταση, ωστόσο, είναι παραπάνω από ενδιαφέρουσα, on the point, θα λέγαμε, ενώ τα έργα μεμονωμένα διαθέτουν δυναμική. Κυρίως του Νίκου Χαραλαμπίδη και του Ανδρέα Σάββα.
Έτσι, στεκόμαστε περισσότερο στην όλη κυπριακή προσπάθεια και το σκεπτικό της επιμελήτριας.
Η Ανδρούλα Μιχαήλ είδε την κοινότοπη αυτή φράση της καθημερινότητας μας, μέσα από πολλές πλευρές, αναμονής και κινητικότητας, εμπλοκής του χρόνου και της ελπίδας, αλλά και της διάψευσής της.
Η φράση τίτλος ταιριάζει απόλυτα στο κυρίως ζήτημα της Κύπρου και τις πολλές εκδοχές των δυσκολιών, εν αναμονή των πολιτικών εξελίξεων που θα φέρουν τα καλά νέα, αλλά και της ίδιας της πρακτικής της ελπίδας να βρεθεί κάποτε κάποιος αγνοούμενος.
Και βέβαια, έχει να κάνει με τη σύγχρονη τέχνη που πάντα κάτι περιμένει, με τον τόπο που αναμένει την ενεργοποίηση των θεσμών, με τον διεθνή χώρο που έχει τους καλλιτέχνες μας στην πρίζα, με την προοπτική της στενής σχέσης ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον θεατή του, τον καλλιτέχνη και τον συλλέκτη του, τον ρόλο που θα παίξουν και οι δύο στην κοινωνία και την αγορά, αλλά και την εξαρτημένη εκατέρωθεν σχέση επιμελητών-καλλιτεχνών.
Το ζητούμενο είναι οι χειρισμοί, κοινωνικοί και πολιτικοί, η πολυπλοκότητά τους και η δυνατότητα σχολίου και κριτικής.
Όσοι έλαβαν σοβαρά υπ' όψιν τις δυνατότητες που έδωσαν το θεματικό πλαίσιο και η ποικιλία των αντιφάσεων και δούλεψαν προς αυτή την κατεύθυνση, δραστηριοποίησαν τη διαλεκτική της επικοινωνίας με τον θεατή, ανταλλάσσοντας καλά νέα. Για τους υπόλοιπους, παραμένει η ελπίδα της επόμενης φοράς.
