Η Αθηνά Ανδρεάδη μας εξομολογείται διάφορα πράγματα για τα καλλιτεχνικά της δρώμενα.
Όταν κάνει πράγματα κατά παραγγελία, ναι. Κι εγώ κάποιες φορές δεν ήμουν ευχαριστημένη από τη δουλειά μου. Πέρασα από πολλά στάδια, έγραψα τραγούδια που δεν μου άρεσαν. Πειραματίστηκα μέχρι να καταλάβω τι μου ταιριάζει. Συμμετείχα σε τζαζ κουαρτέτα, έπαιξα ελεκτρόνικα, έφτιαξα κομμάτια και με ελληνικό στίχο, χωρίς βέβαια να κυκλοφορώ δίσκο, απλώς μερικά ντέμο.
Αν στη διάρκεια των πειραματισμών σου γνώριζες επιτυχία σε κάποιο άλλο είδος μουσικής, θα μπορούσες να τραβήξεις διαφορετικό δρόμο;
Παίζουν ρόλο οι συγκυρίες. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω πως αν θέλεις κάτι πολύ, κάποια στιγμή θα το βρεις, έστω κι αν σου πάρει πολύ καιρό. Ακόμα κι αν γνώριζα επιτυχία, με κάποιο electro σχήμα ας πούμε, κι έβγαινα σε περιοδεία, πάλι σε αυτά που κάνω τώρα θα κατέληγα. Απλώς θα αργούσε λίγο...
Πως καταλαβαίνει κάποιος ότι είναι προορισμένος για τραγουδιστής;
Εγώ το κατάλαβα και το πίστεψα μέσα μου όταν ήμουν έξι χρόνων. Μια μέρα, μια στιγμή, ήμουν στο δωμάτιό μου και τραγουδούσα, προσπαθούσα δηλαδή να μιμηθώ τραγούδια που άκουγα και βγήκε από μέσα μου ένας ήχος που με μάγεψε. Ενιωσα πριγκίπισσα. Το είπα πρώτα πρώτα στη μικρή μου αδελφή και λίγο αργότερα σε έναν θείο μου. Το καθοριστικό ήταν να το πω στη μητέρα μου η οποία, μόλις το έμαθε, συγκινήθηκε πολύ.
Γιατί στη μητέρα σου;
Ίσως γιατί τραγουδάει και σφυρίζει υπέροχα. Τη θυμάμαι να μου λέει νανουρίσματα. Είχαμε πολλούς δίσκους στο σπίτι, Τζον Λένον, Beatles και τζαζ. Ακούγαμε και πολλή κλασική μουσική, επειδή η μητέρα μου έκανε μπαλέτο. Είχα καλλιτεχνική φύση από μικρή, έγραφα ποιήματα, λογοτεχνία και λίγα τραγούδια, αλλά δεν ήξερα με τι θα ασχοληθώ.
Πολυπράγμων...
Αλήθεια είναι. Ήθελα πάντα να ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Την πρώτη μου ιστορία την έγραψα στα εννιά, στα αγγλικά. Είχα επηρεαστεί από την αγγλική λογοτεχνία και σκάρωσα ένα παραμύθι που έλεγε για τις περιπέτειες μιας παρέας παιδιών. Στα 14 κέρδισα βραβείο στο σχολείο για ποίηση. Οταν γράφω βέβαια ένα ποίημα, γνωρίζω από την αρχή πως δεν θα γίνει τραγούδι.
Η Αθηνά είναι μια τραγουδοποιός με εξαιρετική ευαισθησία. Αληθινή 100% ,όπως λέει. «Πρέπει να είσαι αυθεντικός και να τραγουδάς τα αισθήματά σου. Αλλά να αφήνεις τον εαυτό σου να φτάσει μέχρι ένα σημείο. Έχω γράψει ένα τραγούδι για κάτι που με θυμώνει πολύ και την ώρα που το τραγουδώ νιώθω πραγματικά θυμό. Αλλά συγκρατούμαι και προσπαθώ να βλέπω το τραγούδι σαν μια συγχώρεση, όχι μόνο ως προς τον άλλον αλλά και προς τον εαυτό μου που θυμώνει. Τραγουδάω και είναι σαν να το βγάζω από μέσα μου.
Στις συνθέσεις τού «Breathe with me» γίνονται φανερές οι ελληνικές ρίζες της. Τουλάχιστον για μας, τους συμπατριώτες της. «Οι ξένοι νιώθουν τα παραδοσιακά στοιχεία, χωρίς να καταλαβαίνουν απαραιτήτως πως είναι ελληνικά. Δεν αναγνωρίζουν το ζεϊμπέκικο ,ας πούμε. Εχουμε κάτι ζεστό εμείς, ένα πάθος που περνάει στη μουσική μας».
Και τα τραγούδια σου;
Τα τραγούδια μου παρουσιάζουν δύο και τρία επίπεδα ανάγνωσης. Στο Breathe again, που έβγαλα μόνη μου στο πιάνο, αναφέρομαι στους κύκλους της ζωής. Οταν ζούμε κάτι πάρα πολύ όμορφο, είναι δύσκολο να δεχτούμε πως αυτό κάποια στιγμή θα χαθεί. Αλλά κι αν χαθεί, feel again λέω, ώστε να μάθουμε να εκτιμούμε όσα αισθανόμαστε.
Ποιο είναι το πιο μεγάλο όχι που έχεις πει;
Στην ουσία είναι ένα μεγάλο ναι. Και ήρθε τη στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω αν θα ασχοληθώ με τη μουσική επαγγελματικά ή αν θα ακολουθήσω τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα καν να σπουδάσω, αλλά έκανα το χατίρι των γονιών μου. Γι' αυτούς τελείωσα τη σχολή άλλωστε, ώστε να μη νιώθουν φοβισμένοι. Αλλά δεν θα μπορούσα να συνεχίζω τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Οταν η μητέρα μου με παρακολούθησε να τραγουδώ και μου είπε πως «ποτέ δεν σε έχω δει να χαμογελάς τόσο πολύ», κατάλαβε και η ίδια πως αυτό είναι που ήθελα περισσότερο να κάνω στη ζωή μου.
Πως νιώθεις όταν οι γονείς σου έρχονται να σε ακούσουν στα live σου;
«Ζεστασιά και ηρεμία. Τη μεγαλύτερη συγκίνηση την ένιωσα όταν έπαιξα για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Ηταν και η γιαγιά μου στο κοινό και κάποια στιγμή που χαμήλωσαν τα φώτα, γιατί εμείς στη σκηνή με τόσα πολλά φώτα δεν βλέπουμε το κοινό από κάτω, την είδα πολύ συγκινημένη, οπότε άρχισα να τα χάνω. Αλλά γρήγορα είπα στον εαυτό μου, "σύνελθε Αθηνά, πρέπει να τραγουδήσεις"». *
