Ως γνωστόν, η ελληνική τηλεόραση φρόνιμο είναι να αποφεύγεται, αν όχι για λόγους πλημμελούς ενημέρωσης και «κρύας» ψυχαγωγίας, τουλάχιστον για λόγους στοιχειώδους αισθητικής: Ο θόρυβος και η βλαχιά κυριαρχούν ως και στις εσχατιές των συχνοτήτων... Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως η είδηση ότι στην ολόξανθη «οικογένεια του ΑΝΤ1» προστέθηκε φέτος ο μυστακοφόρος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, και μάλιστα για να παίξει τον Γιούγκερμαν του Καραγάτση με old school κοστούμια, ήταν για εμάς λόγος εξωφύλλου.
...Και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλουμε τα dandy απωθημένα μας σε ένα βαρύ, χειμωνιάτικο τεύχος, από αυτά που ξέρουμε ότι γουστάρετε: Απολαύστε θέματα με παχύ «πέλος» σαν το βισκοντικό cover story (σελ. 239), την εικονογραφημένη ιστορία του κοστουμιού (σελ. 254), το ταξίδι με τη βασίλισσα των δρόμων, Bentley (σελ.264), και το saga της μυθικής οικογένειας Ρότσιλντ (σελ. 270).
Εδώ βέβαια γεννάται ένα θέμα:
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον αναγνώστη που θα θεωρήσει ξιπασμένες μπαρούφες τα όσα περί δανδισμού ευαγγελιζόμαστε;
Πάντως όχι εμείς.
Θα επιχειρήσω λοιπόν να εξηγήσω με ποιες προϋποθέσεις μπορεί κανείς να λέγεται δανδής, έστω και χωρίς μουστάκι.
Ο «Εναλλακτικός» πάει κόντρα στις συμβάσεις και κατά κανόνα ντύνεται απεριποίητα.
Ο «Εκκεντρικός» υπερβαίνει τις συμβάσεις και συχνά ντύνεται παρδαλά.
Ο «Δανδής» σέβεται τις συμβάσεις διότι είναι γνώστης των κανόνων. Και ως γνώστης των κανόνων, ξέρει να τους σπάει με ταλέντο. Γι' αυτό και ντύνεται κομψά, με πινελιές ανατροπής: Φορά ένα άψογο, σφιχτοραμμένο πρενς ντε γκαλ κοστούμι που θα ταίριαζε, λόγου χάριν, στον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη..., όμως σε στενότερη παρατήρηση διαπιστώνουμε ότι οι κάλτσες του είναι ροζ!
Άρα ο δανδής μοιάζει εκ πρώτης όψεως παλιομοδίτης -σαν τους κανόνες που σέβεται- και ενίοτε εκκεντρικός στα μάτια του μέσου άντρα. Σε αντίθεση με τον μέσο άντρα, όμως, αυτός δεν διεκδικεί την αποδοχή της προσωπικότητάς του μέσω της επιβολής του προσωπικού του γούστου. Δεν ντύνεται όπως γουστάρει (ούτε οδηγεί ούτε τρώει όπως γουστάρει). Σε αντίθεση με τον μέσο άντρα, ο δανδής αποδέχεται χωρίς κόμπλεξ την ύπαρξη αντικειμενικών κριτηρίων περί καλού γούστου. Απλώς προσθέτει τη ροζ κάλτσα για να κάνει την πλάκα του!
Ο δανδής βέβαια προσποιείται πως δεν τα γνωρίζει όλα αυτά ή δείχνει να αδιαφορεί. Προτιμά να δίνει την εντύπωση του μπλαζέ και του αυθόρμητου. Αυτή η καλόγουστη στάση έχει ως αποτέλεσμα να παραμένει φυσικός ακόμα και στις πιο αφύσικες περιστάσεις: Το πλέον επίσημο ρούχο μπορεί να μη δείχνει πάνω του απλό, όμως εκείνος συμπεριφέρεται σαν να φορά τζην και T-shirt. (Σε αυτό βοηθά το γεγονός ότι ο δανδής δεν φορά πολλά ολοκαίνουργια πράγματα συγχρόνως, ενώ αποφεύγει τις φίρμες του συρμού και τα εμφανή λογότυπα).
Και τότε, παρατηρείται κάτι μαγικό: Όταν μια μέρα ο δανδής φορέσει πράγματι τζην και T-shirt, τα ρούχα αυτά θα δείξουν αναπάντεχα κομψά επάνω του, γιατί θα τα φορά με περηφάνια. Βλέπουμε ότι ο δανδής δεν είναι χλιμίντζουρας, αλλά ένας μικρός επαναστάτης, με την έννοια ότι πάει κόντρα στο ρεύμα: Σήμερα, που επικρατεί μια ψεύτικη ελευθερία επιλογών λόγω της υπερπροσφοράς ομοιότυπων πραγμάτων σε διαφορετικό αμπαλάζ, γυρνά (με ελαφρώς σνομπίστικη διάθεση, είναι η αλήθεια) την πλάτη του στο μαζικό και επιλέγει το αυθεντικό. Το αυθεντικό σήμερα μοιάζει παράταιρο, εκτός τόπου και χρόνου, σαν ένα μουστάκι, και μάλιστα τσιγκελωτό.
Να γιατί πρέπει να σε έχουν κοροϊδέψει τουλάχιστον μια φορά για την εμφάνισή σου, ώστε να θεωρείσαι δανδής... Προσοχή όμως: Αν σε κοροϊδεύουν διαρκώς, μάλλον δεν είσαι δανδής αλλά νούμερο. Εκτός κι αν δεν δίνεις δεκάρα.
