Πριν εξαντληθούν στο Διαδίκτυο τα σχόλια για τις μουσικές προτιμήσεις που παρουσίασε ο Μπάρακ σε μια μακροσκελή συνέντευξη μετά εξωφύλλου στο περιοδικό «Rolling Stone», ο ράπερ Ludacris, με τον οποίο έχει φωτογραφηθεί στο παρελθόν, του απάντησε: Αφού με γουστάρεις τόσο», λέει στον Ομπάμα, «φρόντισε, άμα με κλείσουνε σε κανένα μπουντρούμι, να μου δώσεις χάρη, αν και καλύτερα θα ήταν να με κάνεις αντιπρόεδρό σου»!
Και, ενώ παροτρύνει τους μαύρους «Ψηφίστε Ομπάμα και βάψτε μαύρο τον Λευκό Οίκο», τα ρίχνει χοντρά στους μεγάλους: «Η σκύλα η Χίλαρι είναι άσχετη... ο ΜακΚέιν δεν ανήκει σε καμία καρέκλα εκτός κι αν είναι παράλυτος... και ο Μπους είναι διανοητικά καθυστερημένος... ο χειρότερος από τους 43 προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών!» Ολα αυτά μέσα στο καινούριο του τραγούδι «Πολιτική», που έκανε τους επιτελείς του Ομπάμα να τρέχουνε αλαφιασμένοι.
Ευτυχώς, τα άλλα τραγούδια που γράφτηκαν για να στηρίξουν τον υποψήφιο πρόεδρο είναι πιο καθωσπρέπει. Από το «Ναι, μπορούμε» του Will.I.Am, το «Ομπάμα» του Daedalus και το «Πήραμε φωτιά και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε» των Bergevin Brothers/Total Experience Gospel Choir ώς το διασκευασμένο «Rock Around the Clock» σε «Rock Around Barack» από την παρέα των Pearl Jam.
Στη συνέντευξή του, ο Ομπάμα εμφανίζεται πολυσυλλεκτικός. Προφανώς, προσπαθεί να είναι συμβατός με ένα πολύμορφο εκλογικό σώμα. Με τον Howlin' Wolf πιάνει τους μαύρους ενήλικες, με τον Jay-Z τους μαύρους νεολαίους, με τον Bob Dylan τους παλιούς χίπις και τους νεαρούς ροκάδες, με τη Sheryl Crow τους γιάπις κάθε ηλικίας και με την Beyonce όσους είναι ανάμεσα! Εάν είχε συμπεριλάβει και τον Merle Haggard, σαρκάζει ένας μπλόγκερ, θα είχε πιάσει και τους αγρότες...
Ένας άλλος παρατηρεί πόσο μοιρασμένοι είναι οι καλλιτέχνες με βάση το χρώμα τους: με John Coltrane, Stevie Wonder και Aretha Franklin απ' τη μια και Elton John, Bruce Springsteen και Greatful Dead απ' την άλλη. Είδε κι έπαθε, λέει ο σχολιαστής, να πείσει πολλούς μαύρους ότι είναι μαύρος, τουλάχιστον κατά το ήμισυ, και πολλούς λευκούς ότι είναι λευκός, επίσης κατά το ήμισυ. Εξ ου και οι μουσικές του προτιμήσεις, μαύρο-άσπρο.
Κι όταν αποδοκιμάζει τους αντιπάλους του λέγοντας ότι «το καλύτερό μου από τα 30 τραγούδια του Dylan που έχω στο iPod, είναι το "Maggie's Farm", γιατί με εκφράζει καθώς ακούω τις ρητορίες των πολιτικών», αναδύονται και οι δικές του παλινδρομήσεις.
Πολλοί δημοκρατικοί διαπιστώνουν ότι, από τη στιγμή που ξεμπέρδεψε με την Κλίντον και συγκρούεται με τον συντηρητικό ΜακΚέιν, φλερτάρει με τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Την ώρα που δηλώνει στον Jann Wenner ότι το αντιπολεμικό «Gimme Shelter» των Rolling Stones είναι ένα από τα πιο αγαπημένα του κομμάτια, σιγά σιγά αναιρεί τη θέση του για άμεση απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ.
Ανάλογα με το είδος του ακροατηρίου, νερώνει το κρασί του: Μιλώντας σε μια ενορία του Οχάιο, δεσμεύτηκε να επεκτείνει το σχολικό θρησκευτικό πρόγραμμα που εφάρμοσε ο Μπους. Στο Ισραήλ ξέχασε τους Παλαιστίνιους και στο περιοδικό «Fortune» είπε ότι η κριτική του για τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου ήταν τραβηγμένη. Στη Γερουσία ψήφισε υπέρ της ασυλίας των τηλεφωνικών εταιρειών και υπέρ της παράτασης ισχύος του νόμου για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων χωρίς δικαστικό ένταλμα, ενώ συντάχθηκε με την ετυμηγορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ακύρωσε την απόφαση της πολιτείας της Ουάσιγκτον να θέσει περιορισμούς στην κατοχή πυροβόλων όπλων.
Για την άλλη Αμερική
Απ' τη μια λοιπόν κολακεύει τον μέσο Αμερικανό καρφιτσώνοντας όψιμα στο πέτο του την αμερικανική σημαία κι απ' την άλλη ταυτίζεται με τους νέους και τους διανοούμενους, παίζοντας το «Rising» («ο Springsteen είναι η προσωποποίηση της αυθεντικότητας») στις εκδηλώσεις του και ξεχωρίζοντας ως τα πιο αγαπημένα του βιβλία τις τραγωδίες του Σέξπιρ, το «Τραγούδι του Σολομώντα» της Τόνι Μόρισον και το «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» του Χέμινγουεϊ.
Οι Gore Vidal, Howard Zinn, Tom Hayden και δεκάδες άλλοι συγγραφείς, δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί που υπογράφουν ανήσυχοι την «Ανοιχτή επιστολή στον Ομπάμα» (περιοδικό «The Nation»), τον παροτρύνουν να μην κάνει πίσω από τις θέσεις που έδωσαν ελπίδα στην «άλλη Αμερική».
Όπως και να 'χει, φαίνεται ότι ο γοητευτικός Ομπάμα αντλεί δύναμη από τη βαθιά ανάγκη για αλλαγή σε μια χώρα με τσαλακωμένο ηθικό (και καταρρέουσα οικονομία), αλλά πιέζεται ασφυκτικά και από έναν σχεδόν πρωτόγονο συντηρητισμό. Ανάμεσα στον ράπερ Q-Tip που τον θεωρεί χρήσιμο γιατί «η εμπειρία του πηγάζει από τη ζωή των αληθινών ανθρώπων» και στον ηθοποιό Γιον Βόιτ, δύστροπο πατέρα της Αντζελίνα Τζολί, που τον κατηγορεί ότι θα κομμουνιστικοποιήσει την Αμερική!
