Η σημερινή γενιά αμείβεται με ψίχουλα στις επιχειρήσεις που εργάζονται και πιο συγκεκριμένα θεωρείται ως η γενιά «χαμηλού κόστους» όπως την αποκαλούν οι οικονομολόγοι, η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων που πληρώνει την οικονομική ύφεση.
Οι Ιταλοί Αντόνιο Ινκορβάια και Αλεσάντρο Ριμάσα έγραψαν πριν από δύο χρόνια το μυθιστόρημα «Η γενιά των 1.000 ευρώ» που τώρα εκδόθηκε στα ελληνικά (εκδ. Καστανιώτη, μετ. Μαρίας-Ρόζας Τραϊκόγλου). Οι δύο τριαντάρηδες δημοσιογράφοι το έβαλαν πρώτα στο Ιντερνετ και η φήμη του διαδόθηκε από στόμα σε στόμα: «Είναι μια νουβέλα που διηγείται μια αληθινή ιστορία. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η κατάσταση ήταν κοινή για πολύ κόσμο και όχι μόνο στην Ιταλία. Ετσι σκεφτήκαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσουμε γι' αυτήν τη γενιά δεν θα ήταν κλασικά άρθρα στις εφημερίδες, αλλά ένα μυθιστόρημα» λέει στο «7» ο Αλεσάντρο.
Και ο Αντόνιο συμπληρώνει: «Πριν ανεβάσουμε στην ιστοσελίδα μας τη "Γενιά των 1.000 ευρώ", κανείς δεν είχε μιλήσει για την ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των νέων με όρους της καθημερινότητας. Αλλά ήταν ένα ζήτημα που άγγιζε ουσιαστικά πάνω από 3.500.000 ανθρώπους, στην πλειονότητά τους νέους. Και ήταν εξαιρετικά σημαντικό για να το αγνοήσουμε».
Το βιβλίο είναι, τελικά, οι δικές σας εμπειρίες;
Αλεσάντρο: «Δεν είναι μόνο η προσωπική μας ιστορία, είναι κι αυτή των φίλων και των συνομήλικών μας. Είναι μια ιστορία όπου αντικατοπτρίζεται όλη αυτή η γενιά».
Με άδεια τσέπη η ζωή σου διαλύεται
Αντόνιο: «Επιλέξαμε να ανακατέψουμε τις δικές μας εμπειρίες με αυτές των φίλων μας μέσα από μυθιστορηματικούς χαρακτήρες που είναι αντιπροσωπευτικοί της γενιάς μας. Θέλαμε ο καθένας να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτές τις καθημερινές καταστάσεις. Οπως να εμπλουτίζεις ένα βιογραφικό στη μέση της νύχτας, να ψάχνεις τις προσφορές στο σουπερμάρκετ ή να νιώθεις ανασφάλεια 24 ώρες το εικοσιτετράωρο».
Τα οικονομικά προβλήματα δημιουργούν μια ασφυκτική κατάσταση που συνεχίζεται στη συναισθηματική και την κοινωνική ζωή;
Αντόνιο: «Είναι, δυστυχώς, αλήθεια. Αν δεν κερδίζεις αρκετά χρήματα, όλη η κοινωνική και συναισθηματική σου ζωή αργά ή γρήγορα διαλύεται. Πρέπει συνεχώς να κάνεις επιλογές ανάλογα με το πόσα έχεις στην τσέπη. Αν φας έξω, δεν θα ψωνίσεις ένα ρούχο. Αν βγεις με τους φίλους σου, δεν μπορείς μετά να καλέσεις το κορίτσι σου σε ένα ρομαντικό δείπνο. Και αν πρέπει να πληρώσεις το νοίκι σου, ξεχνάς και τους φίλους και το κορίτσι».
Τι πιστεύετε ότι φταίει για το γεγονός ότι δημιουργήθηκε η γενιά «χαμηλού κόστους»;
Αλεσάντρο: «Είναι απλό. Η νέα γενιά δεν αποτελεί πια, όπως έλεγε και το παλιό κλισέ, το μέλλον της χώρας. Καταντήσαμε το πρόβλημα και όχι η λύση. Και οι γέροι σε νοοοτροπία και ηλικία που κυβερνούν δεν έχουν τη διάθεση να κάνουν κάτι».
Αντόνιο: «Πιστεύω ότι είναι περισσότερο πολύπλοκο, είναι ένα ζήτημα όπου εμπλέκονται πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί, εταιρείες και εργαζόμενοι. Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη επειδή αυτοί που ελέγχουν -πολιτικοί, αφεντικά- δεν δίνουν καμία ευκαιρία στους νέους. Πώς να καταλάβουν τι θα πει νέος και ανασφαλής, άνθρωποι που είναι πάνω από 70 χρόνων και απολαμβάνουν όλα τα προνόμια;».
Κι όμως, αυτή η γενιά δεν φαίνεται να παλεύει για το μέλλον της.
Αλεσάντρο: «Πιστεύω ότι τελικά οι νέοι δέχονται τα πάντα παθητικά. Ελπίζουν σε κάτι καλύτερο αλλά δεν αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση, γιατί την θεωρούν πρόσκαιρη. Ισως όταν δυσκολέψει ακόμα περισσότερο, θα αναγκαστούν να αντιδράσουν».
Αντόνιο: «Πιστεύουν ότι κάτι θα αλλάξει ενώ τίποτε γύρω τους δεν αλλάζει. Ζούνε στο απόλυτο παράδοξο. Αλλά είναι η τεχνική τους για να επιβιώσουν. Σκέφτονται "γιατί να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο αφού δεν πρόκειται να τον γκρεμίσω". Οπότε κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο. Σαν στρουθοκάμηλοι. Ναι, έχουν μεγάλη ευθύνη για την κατάστασή τους, αλλά τους κατανοώ. Οι νέοι δεν μπορούν να συσπειρωθούν για να ξεκινήσουν μια επανάσταση. Διαθέτουν μόνο τη φωνή τους, αλλά κανεις δεν θέλει να τους ακούσει».
Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί;
Αλεσάντρο: «Δυστυχώς, αυτή είναι μια σιωπηλή γενιά. Δεν μπορούμε να ενωθούμε. Στην Ιταλία τουλάχιστον είμαστε όλοι πολύ ατομιστές, πολύ συγκεντρωμένοι στον εαυτό μας για να δώσουμε μια κοινή μάχη».
Αντόνιο: «Το ρίσκο για το μέλλον είναι το εξής: Ως πότε ο καθένας από μας θα πάψει να ασχολείται με τη δική του κατάσταση και όταν καταφέρει κάτι να αδιαφορεί για τους άλλους; Αντί να οργανωθούν οι νέοι, να συσπειρωθούν, θέτοντας σε διάλογο τα συλλογικά ζητήματα, φέρονται σαν λύκοι που αρπάζουν μια θέση ή μια δουλειά από τον άλλον. Είναι ο πόλεμος των φτωχών, όπως τον λέμε εδώ, ένας πόλεμος για την επιβίωση, χωρίς κάποια αιτήματα και χωρίς μαζική πάλη, ώστε να υπάρξει μια αλλαγή».
Γιατί επιλέξατε να δημοσιοποιήσετε το μυθιστόρημά σας πρώτα στο Ιντερνετ;
Αλεσάντρο: «Επειδή είναι το απόλυτο εργαλείο. Δημοσιεύσαμε το βιβλίο πρώτα εκεί, γιατί το θεωρούσαμε μια σημαντική ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί και δεν χάναμε τον χρόνο μας για να πείθουμε εκδότες. Αλλο ένα πρόβλημα για τη γενιά μας: Είμαστε δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, μικροστελέχη, δημιουργικοί και με νέες ιδέες. Αλλά οι διευθυντές δεν καταλαβαίνουν τίποτε από όσα λέμε γιατί ζούνε μακριά από την πραγματικότητα».
Μήνυμα, όχι μυθιστόρημα
Αντόνιο: «Το Ιντερνετ είναι η φωνή μας. Ολοι εμείς που ανήκουμε στη νέα γενιά της παγκοσμιοποίησης το έχουμε ως την μια και μόνη πηγή πληροφοριών. Εντάξει, δεν είναι αρκετό για να κτίσει ένα ισχυρό κίνημα. Αλλά πιστεύω και ελπίζω ότι θα το κάνει στο μέλλον. Τώρα όμως είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να γλιτώσεις λεφτά και για να χρησιμοποιήσεις την δημιουργικότητά σου».
Πως εξηγείτε την επιτυχία του βιβλίου σας;
Αλεσάντρο: «"Περιγράψατε τη ζωή μου". Αυτό είναι το πιο συνηθισμένο κομπλιμέντο. Απλώς γράψαμε ένα βιβλίο όπου λέγαμε την αλήθεια γι' αυτήν την γενιά».
Αντόνιο: «Ηταν η κατάλληλη ιδέα, την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο. Ναι, ήμασταν τυχεροί. Αλλά μην ξεχνάτε ότι δουλέψαμε αυτό το σχέδιο δύο χρόνια. Δεν θέλαμε απλώς να γράψουμε ένα μυθιστόρημα, αλλά να στείλουμε ένα μήνυμα».
Ποιος είναι το επόμενο βήμα σας;
Αλεσάντρο: «Οι περιπέτειες του ήρωα και των φίλων του συνεχίζονται στο μπλογκ www.generazione1000.com, όπου ακολουθούν τις εξελίξεις στην πολιτική κατάσταση της Ιταλίας. Αυτή η μείξη της πραγματικότητας με το μυθιστόρημα θα συνεχιστεί».
Αντόνιο: «Έχοντας στο μυαλό μας ότι τίποτα δεν άλλαξε αυτά τα δύο χρόνια, είναι σημαντικό για μας να κρατήσουμε τα βλέμματα του κόσμου στραμμένα σε αυτήν την γενιά. Επεξεργαζόμαστε μια εξέλιξη αυτού του βιβλίου. Και επιμένουμε να διεκδικούμε μια λύση. Δεν θα απορροφηθούμε κι εμείς από το σύστημα».
