«Σίγουρα δεν θα έρθω το καλοκαίρι, αλλά θα έρθω για μια συναυλία μέχρι το τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω ακόμα την ημερομηνία. Άλλωστε γι' αυτόν τον δίσκο θα εμφανιστώ μόνο σποραδικά σε κάποιες πόλεις της Ευρώπης». Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο Moby, μιλώντας στο «Niata.Net», διαψεύδει τις φήμες που τον ήθελαν να εμφανίζεται το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Ο έκτος δίσκος του «Last Night», μόλις κυκλοφόρησε. Ο 55χρονος μουσικός τον περιγράφει ως μια «ερωτική επιστολή στη χορευτική σκηνή της Νέας Υόρκης». Το άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με έναν μουσικό χάρτη της Νέας Υόρκης, όπου πιανιστικές ατμοσφαιρικές μελωδίες συναντούν ντίσκο ρυθμούς και χιπ χοπ από τους Νιγηριανούς 419 Squad ή τον Γκάντμαστερ Καζ, από τους πρωτοπόρους του χιπ χοπ στα τέλη της δεκαετίας του '70.
Ο δίσκος σας τελικά δεν είναι τυπικά χορευτικός.
Όχι, δεν είναι μουσική για κλαμπ. Μάλλον είναι η δική μου αίσθηση για τη χορευτική μουσική. Πάντως, όσο ήμουν dj, έπαιζα μεγάλες ατμοσφαιρικές εισαγωγές και μετά έχωνα πάνω τους δυνατούς ρυθμούς. Αν θέλετε, αυτός είναι ένας χορευτικός δίσκος σχεδιασμένος για να τον ακούς σπίτι σου. Η ιδέα μου ήρθε όταν ήμουν στην προηγούμενη περιοδεία και ζούσα για έξι μήνες μέσα στο πούλμαν. Οταν επέστρεψα στη Νέα Υόρκη, άρχισα να κάνω τον dj. Και συνειδητοποίησα ότι κατά περίεργο τρόπο το απολάμβανα πολύ περισσότερο από τις συναυλίες. Οταν αλλάζεις δίσκους, κάθε νύχτα είναι διαφορετική. Ενώ, στην περιοδεία, κάθε νύχτα είναι απελπιστικά παρόμοια. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι μου αρέσει να κάνω να χορεύουν μερικές δεκάδες κόσμου, παρά να παίζω ζωντανά για χιλιάδες. Για μένα είναι μια μεθοδική και αβίαστη διαδικασία, όπου ουσιαστικά ανταποκρίνεσαι στις διαθέσεις του κοινού. Είναι μια, ας πούμε, ισότιμη σχέση.
Μια βραδιά στη Νέα Υόρκη
Το «Last Night» έχει ένα κεντρικό θέμα;
Δεν θα ήθελα να το αποκαλώ θεματικό (κόνσεπτ) δίσκο. Μετά το προγκρέσιβ ροκ του '70 η λέξη κόνσεπτ κατάντησε απαξιωτική. Ομως η ιδέα που κρύβεται πίσω του ήταν να συνοψίσω μια βραδιά στη Νέα Υόρκη μέσα σε 65 λεπτά μουσικής από την προσμονή του απογεύματος ώς την ηρεμία, στο επόμενο πρωινό. Γι' αυτό και περιέλαβα πρώιμο χιπ χοπ, πολλή ντίσκο και φυσικά ηλεκτρονική μουσική. Αυτόν τον καιρό στη Νέα Υόρκη υπάρχει μεγάλη ζήτηση για την παλιομοδίτικη ντίσκο της δεκαετίας του '70. Λογικό, αφού ήταν μια λαμπερή και γεμάτη έξαψη εποχή, τότε που ο Μικ Τζάγκερ και ο Αντι Γουόρχολ χόρευαν όλη τη νύχτα στο ιστορικό Στούντιο 54. Οι Νεοϋορκέζοι πάντα αγαπούσαν την ντίσκο.
Η Νέα Υόρκη τελικά δεν παύει να σας εμπνέει...
Περιφέρομαι από το '91 στα κλαμπ και τα μπαρ της πόλης. Από εκεί αντλώ, ως μουσικός, την έμπνευσή μου. Η Νέα Υόρκη ήταν, και είναι, μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική μητρόπολη. Στους δρόμους της ακούς κάθε είδος μουσικής και συναντάς ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη, που κουβαλάει ο καθένας τη δική του πολιτισμική ιδιαιτερότητα. Αυτή η εικόνα παραλίγο να καταστραφεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τον φόβο που δημιούργησε απέναντι στους ξένους. Ομως, ύστερα από έναν χρόνο, η απειλή ξεχάστηκε. Τελικά η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους δεν επηρέασε και τόσο τους Νεοϋορκέζους. Περισσότερο αντίκτυπο είχε σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, όπως στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ.
Γιατί αλλάζετε διαρκώς μουσική ταυτότητα - από την ηλεκτρονική μουσική στα μπλουζ και από εκεί στο ροκ και τώρα στην ντίσκο;
Ποτέ δεν θέλησα να παγιδευτώ ως μουσικός σε ένα συγκεκριμένο είδος και να παίζω το ίδιο μέχρι να πεθάνω. Είναι η ίδια απάντηση που θα έδινα για το φαγητό. Το γεγονός ότι μου αρέσει η κινέζικη κουζίνα δεν με υποχρεώνει να τρώω καθημερινά νουντλς.
Ποτέ δεν μπήκατε στον πειρασμό να επαναλάβετε την επιτυχία του δίσκου «Play»;
Αυτή η επιτυχία περισσότερο με εξέπληξε, με μπέρδεψε, παρά με ικανοποίησε. Πίστευα ότι θα ήταν ένας ακόμα μελαγχολικός δίσκος που κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να ακούσει. Αλλά έγινε επιτυχία και το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να υπομείνω ερωτήσεις όπως τι είδους μουσικός είμαι, να προσδιορίσω αν είμαι ποπ ή ροκ καλλιτέχνης και αν θέλω να είμαι αντεργκράουντ. Κατά τα αλλά, οι δίσκοι που ακολούθησαν πούλησαν αρκετά, οπότε τυπικά είμαι ένας πετυχημένος εμπορικά καλλιτέχνης. Και ξέρω ότι είναι δύσκολο να ξαναφτιάξω ένα άλμπουμ με την προοπτική ότι θα πουλήσει δέκα εκατομμύρια. Αλλωστε ο σκοπός μου είναι να γράφω μουσική που μου αρέσει χωρίς να με νοιάζουν ιδιαίτερα οι πωλήσεις. Οπως όταν ξεκίνησα.
Παράλληλα είστε ένας ακτιβιστής οικολόγος. Ποια είναι η γνώμη σας για συναυλίες όπως το «Live Earth»;
Δεν μου αρέσει να ασκώ κριτική σε τέτοιες πρωτοβουλίες που ξεκινούν από καλές προθέσεις. Γενικότερα πάντως όλοι αυτοί οι αστέρες που κυκλοφορούν με τα SUV και έχουν ιδιωτικά τζετ δεν νομίζω ότι νοιάζονται και πολύ για το περιβάλλον. Ούτε πιστεύω ότι ο κόσμος που συγκεντρώθηκε για να τους δει συνειδητοποίησε ξαφνικά τον εφιάλτη της αύξησης της θερμοκρασίας στον πλανήτη.
Το 2004, στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, είχατε κυκλοφορήσει μαζί με τους Public enemy το πολιτικό τραγούδι ενάντια στον Μπους «Make love, fuck war». Τώρα σκοπεύετε να κάνετε κάτι αντίστοιχο;
Αυτό ήταν ιδέα του ράπερ Τσακ Ντι, που ήθελε να κάνουμε μαζί ένα πολιτικό τραγούδι. Σήμερα η μουσική σκηνή γίνεται όλο και πιο απολίτικη. Μεγάλωσα με γονείς πολιτικοποιημένους χίπι, ήμουν στην πανκ σκηνή τότε που η αμερικανική πανκ έκανε ξεκάθαρες πολιτικές παρεμβάσεις και δεν σταμάτησα ποτέ να ασχολούμαι με την πολιτική κατάσταση. Ομως έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι αμερικανικές εκλογές δεν είναι τελικά ζήτημα του ποιος είναι ο πιο ικανός αλλα ποιος μπορείς να ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα για την εκλογή του. Με άλλα λόγια, νικητής θα είναι όποιος έχει τους πιο ισχυρούς χρηματοδότες. Κάτω από μια τέτοια προοπτική, προσωπικά υποστηρίζω τον Μπάρακ Ομπάμα, ως πρόεδρο.
Και πιστεύετε ότι, αν εκλεγόταν, θα άλλαζε ριζικά η κατάσταση στις ΗΠΑ και τον κόσμο;
Όχι, κάθε άλλο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα από τον πόλεμο στο Ιράκ ως την ένδεια και την οικονομική κρίση στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αλλά θεωρώ ότι μια κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι αναγκαίο να διαθέτει κάποιους έξυπνους και έντιμους ανθρώπους. Θα υποστήριζα ακόμα και τους Ρεπουμπλικανούς, αν υπήρχε ανάμεσά τους κάποιος με μυαλό και ήθος, αλλά οι τύποι είναι εντελώς φασίστες και ηλίθιοι. Και πραγματικά πιστεύω ότι η κυβέρνηση του Μπους ήταν μακράν η χειρότερη και η πιο καταστροφική στην ιστορία των ΗΠΑ.
