Μια αναγεννησιακή προσωπικότητα, η δασκάλα του τσέμπαλου Μαργαρίτα Δαλμάτη και η αγάπη του για την ποίηση και το θέατρο της εποχής του μπαρόκ έδειξαν στον 35χρονο τσεμπαλίστα Μάρκελλο Χρυσικόπουλο το δρόμο του. Επέλεξε να ασχοληθεί μ' ένα μη δημοφιλές όργανο, το οποίο θεωρείται ο πρόδρομος του πιάνου.
Αυτό το γνωστό άγνωστο πληκτροφόρο όργανο θα το παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής, στις 20 του μήνα, στις 11.30 το πρωί, στο πλαίσιο της συναυλίας «Ιστορία των πλήκτρων που απέκτησαν piano και forte». Θα χρησιμοποιήσει τρία τσέμπαλα, το οξύ ιταλικό, το γλυκό γαλλικό και το φλαμανδικό, το οποίο έχει κάτι από τα δύο προηγούμενα. Οι συνθέσεις που θα παρουσιάσει είναι τρεις σονάτες του Ντομένικο Σκαρλάτι, οι kk 115, 208, 248.
Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, γεννημένος στη Φλωρεντία, αποφοίτησε με άριστα παμψηφεί από το «Ατενέουμ» και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στη Γενεύη, στο Ζάλτσμπουργκ. Ανάμεσα στους δασκάλους του, οι δεξιοτέχνες του τσέμπαλου S. Romeo, Ο. Baumont, Κ. Gilbert και S. Rampe. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, είναι από τα ιδρυτικά μέλη του συνόλου μπαρόκ μουσικής «Ex Silentio». Εχει εμφανιστεί με τους Βιρτουόζους της Πράγας, την «Καμεράτα», τη Λυρική Σκηνή, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τη Δημοτική Ορχήστρα Πατρών, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Παράλληλα, για να «ξεδίνει» ασχολείται με το άθλημα της ξιφασκίας, ενώ ήρθε στο ραντεβού μας πάνω σε μια μοτοσικλέτα.
Επιλέγετε ένα δύσκολο και μη δημοφιλές όργανο σε μια τρυφερή ηλικία. Με ποια κριτήρια πήρατε την απόφασή σας;
Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά. Μπορώ, ωστόσο, να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό το όργανο έχει κάτι το εκλεκτικό. Οι πιθανότητες να δει ένα παιδί το τσέμπαλο και να το αγαπήσει είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με το βιολί ή την κιθάρα. Στα δεκαοκτώ μου με έφερε κοντά του η περιέργειά μου για την ποίηση, τη μουσική και το θέατρο μπαρόκ και ιδιαίτερα για τον Σέξπιρ. Θυμάμαι να διαβάζω το "Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας" σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα και να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να συνθέσω μουσική που να έχει σχέση μ' αυτή τη θεατρική ατμόσφαιρα.
Γιατί δεν χρησιμοποιείται η μουσική μπαρόκ στις χολιγουντιανές ταινίες εποχής; Μήπως φαίνεται δύσκολη και προβληματική στην πρόσληψή της από το μεγάλο κοινό;
Μας φαίνεται πολύ λογικό και αναμενόμενο έως και θεμιτό να βλέπουμε στον κινηματογράφο ένα έργο εποχής με σκηνικά και κοστούμια εκείνης της περιόδου, όπως παραδείγματος χάρη στις παραγωγές του Κένεθ Μπράνα. Εν τούτοις, η μουσική είναι ξένη προς το θέαμα και πάντα έχουμε έναν χολιγουντιανό συνθέτη, ο οποίος υπογράφει τα βασικά μοτίβα της ταινίας. Ενώ μπορούμε να ταυτιστούμε μ' έναν ήρωα που φοράει τούλι, δεν μπορούμε να δεχτούμε τη μουσική του Μπερντ ή του Ντόουλαντ.
Για ποιους λόγους πιστεύετε ότι η μουσική μπαρόκ δεν είναι δημοφιλής;
Δεν πιστεύω στην "ειλικρίνεια" της δημοφιλίας, ωστόσο είναι πίστη μου ότι η μουσική μπαρόκ έχει όλα τα προσόντα να γίνει δημοφιλής, γιατί είναι τουλάχιστον κατανοητή.
Το όργανο και η μουσική που υπηρετείτε πώς περνάει στην καθημερινότητά σας και στις σχέσεις σας με τους «κανονικούς» ανθρώπους;
Έχω την πολυτέλεια να ασχολούμαι καθημερινά με κάτι το οποίο είναι εξ ορισμού υπέροχο. Συγχρόνως είναι ένα όργανο περιθωριακό. Το επάγγελμα είναι τρόπος ζωής, άσχετα αν κάποιος παίζει τρομπόνι ή αν είναι οδηγός της Φόρμουλα 1. Τι θέλω να πω; Οταν σταματάς να δουλεύεις, δεν απεκδύεσαι το επάγγελμά σου.
Αισθάνομαι πολύ συχνά ότι είμαστε αναγκασμένοι να παίζουμε κάποιο ρόλο και εκτός οκταώρου. Ο μπαροκάς μπορεί να είναι μπαροκάς όχι μόνον επί σκηνής, αλλά και όταν πίνει κι όταν μεθάει. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πάντα τι από όλο αυτό οφείλεται σε μένα και τι σ' αυτό που προκαλώ τους ανθρώπους να δουν πάνω μου. Σίγουρα μού αρέσουν πολύ τα κορίτσια που φοράνε σιδεράκια στα δόντια. Είναι αυτό μπαρόκ;.
