«Είμαι ένας άγγελος» είπε και χαμογέλασε γλυκά. «Αυτός που λατρεύετε σαν Πλάστη σας, τοποθέτησε πλάι σε κάθε πιστό έναν καλό άγγελο, να τον καθοδηγεί και να τον φυλάει. Η εκκλησία το παραδέχεται ανεπιφύλαχτα δίχως εν τούτοις να αφορίζει όσους έχουν αντίθετη γνώμη. Αυτή τη στιγμή ατενίζετε μπροστά σας έναν από αυτούς τους αγγέλους, τον δικό σας. Είμαι επιφορτισμένος να επαγρυπνώ για την αθωότητά σας και να προσέχω την αγνότητά σας.» Και συνέχισε… «Τα ουράνια σώματα έχουν την ικανότητα να παίρνουν μια φαινομενική μορφή που τα κάνει ορατά και αισθητά. Η μορφή αυτή είναι πραγματική, αφού η μόνη πραγματικότητα αυτού του κόσμου είναι το φαινομενικό…» (Ανατόλ Φρανς, Η ανταρσία των Αγγέλων).
Είναι εκπληκτικό πόσο μπορεί να σε επηρεάσει η στάση ζωής ενός από αυτά τα πλάσματα που πήρε ανθρώπινη μορφή, τα δοσίματα, η καθημερινότητα του, αυτά που έκανε, αυτά που έταξε στον εαυτό του για να κάνει. Μιλώ για τα παιδιά που, σε άσπλαχνους καιρούς και χωρίς ανταλλάγματα, σε ρημαγμένους κήπους δίνονται σε πράξεις αλληλεγγύης, αγκαλιάζουν όλα τα χαμένα, έχουν πίστη και ιδανικά. Στην αρχή πίστευα ότι όλα γίνονται επειδή βαριούνται, ότι είναι ομοούσιοι -απλά λίγο πιο εξευγενισμένοι- φλώρων του Κολωνακίου και φθηνών κυριών που κρύβονται και κρύβουν τα κενά τους πίσω από φιλανθρωπικά σωματεία.
Έκανα λάθος και το κατάλαβα όταν έφτασε μόνο ένα άγγιγμα που ήταν όμως δυναμίτης, για να ανεβάσει στη επιφάνεια και να εξαφανίσει τις ταπεινώσεις, τους φόβους και τις συντριβές μου, σαν σκοτωμένα ψάρια. Έχουν ψυχή και άντερα αυτοί οι άγγελοι και αιωρούμενοι αφήνουν βαριά ίχνη. Είναι τα φωτεινά τους μάγια. Λίγες λέξεις, μια ματιά, μια πράξη μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αφυπνίζουν εμάς που δεν είμαστε εξίσου καλοί στο να κατανοούμε τα σημαντικά και να αγνοούμε τα τετριμμένα. Η λιτότητα της γλώσσας, η καθαρότητα του λόγου, οι πράξεις τους, γεννούν το λυρισμό των εικόνων που αντικατοπτρίζουν την αληθινή ποίηση της ζωής, δικαιώνοντας έτσι το πέρασμά τους από αυτόν τον κόσμο.
Κάποιοι είναι ταγμένοι να συλλέγουν τα άγρια κύματα και το κάνουν ασταμάτητα με το πάθος ενός Προμηθέα που αγάπησε τον άνθρωπο και μέθυσε από τα μάγια του ανθού μιας λεμονιάς. Ακατανόητο στους πολλούς. Χαμένη υπόθεση για άλλους. (Κι εγώ σκέφτομαι ότι ποτέ και σε κανέναν δεν είπα για τη δέσμευση μου στο φίνο άρωμα του λεμονανθού). Αυτές οι ψυχές προορισμένες να χαρίζουν την αγάπη τους, αυτοδεσμεύονται να ζουν σε μαχαλάδες και να πορεύονται σε μια λεωφόρο που κυκλοφορούν αρμονικά με αστρικές ταχύτητες, αισθήσεις, σκέψεις, πράξεις αλληλεγγύης. Προκαλούν το φόβο κάνοντας χειρονομίες ζωής, γιατί θυμίζουν τη χαρά της εμπιστοσύνης και άγρια ξεχασμένα όνειρα που ξέφτισαν. Όταν πέσεις επάνω τους, είναι σαν να λούστηκες με μια βροχή, σαν μια κάθαρση που φτάνει πιο βαθιά από το κόκαλο. Δέχεσαι κάτι γνωστό από πάντα, χαμένο για χρόνια, που αναγνωρίζεις μέσα σ’ ένα κατακλυσμό που ποτίζει και ανθίζουν αγριολούλουδα.
«Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. 'Αλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.» (Γιώργος Σεφέρης Νοέμβρης 1963 κατά την παραλαβή του Νόμπελ στην Ακαδημία της Στοκχόλμης).
'Αγγελοι -πόσοι έχουν μείνει άραγε- με φωτεινά χαμόγελα που τα ονομάζουν συνθηματικά μάγια για να γεμίζουν τις άδειες μνήμες μας; Και κρυφογελώντας με τον πιο φυσικό τρόπο όταν αναζητάς έναν ανθό, σου αποκαλύπτουν ολόκληρο λεμονοδάσος. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να κατανοήσω ότι τα χρόνια που έζησα αρκούν για να ξεχάσω τις ασήμαντες στιγμές και η ενός λεπτού ανάσα για να θυμηθώ όσα ξέχασα.
Μια εύλογη ερώτηση είναι πώς είναι η μορφή αυτών των παιδιών, πώς τα ξεχωρίζεις, πού τα βρίσκεις; Δεν τα βρίσκεις, έρχονται αυτά όταν πρέπει, με έναν ακατανόητο τρόπο φθάνει το μήνυμά τους και έγκειται σε σένα να τους ανακαλύψεις. Μακριά από τις ζωές μας, στέκονται πολύ κοντά στην καρδιά μας.
Μπορώ να τους περιγράψω με ακρίβεια φονική, αλλά πώς να μεταδόσεις τη γεύση που έχει το μενεξελί άρωμα, πώς να καταγράψεις τον αφρό της θάλασσας; ( ...χωρίς να τα ευτελίσεις)
Για μερικούς το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο είναι μια ίλη ιππικού. Για άλλους μια παρέλαση πεζικού.
Για άλλους τέλος, ένας στόλος στη θάλασσα.
Αλλά για μένα, είναι να βλέπεις κάποιον να αγαπά κάποιον.
Σαπφώ (Γραμμένο τριάντα και τόσους αιώνες πριν, τις εποχές που υπέρτατη αρετή ήταν η ανδρεία, μια γυναίκα πρώτη τραγούδησε την αγάπη).
