Η εικονική πραγματικότητα της κυβέρνησης. Η αντιμετώπιση της ανεργίας έγινε όπως ακριβώς ήθελαν οι ισχυροί της ΕΕ: το κόστος εργασίας μειώθηκε, όμως η ανεργία όχι μόνο παρέμεινε υψηλή αλλά και συνεχώς αυξάνεται.
Με 1,5 εκατ. ανέργους στην χώρα και την τεράστια υποαπασχόληση να μην συμπεριλαμβάνεται στα στατιστικά μεγέθη, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει καταστεί «όμηρος», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της απουσίας θέσεων εργασίας.
Η μείωση του κόστους εργασίας έχει γίνει το πρόσφορο έδαφος τυχοδιωκτών που βαφτίζονται επενδυτές, που μέσω αυτών -υποτίθεται- θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Γιατί, ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει σε μια χώρα δίχως ουσιαστικά τραπεζικό σύστημα, με μια κυβέρνηση που η δεξιά της δεν ξέρει τι ποιεί η αριστερά της, με ένα κράτος ανύπαρκτο και ταυτόχρονα γραφειοκρατικό όσο ένα τέρας;
Λένε, ότι η κρίση προσφέρει ευκαιρίες. Όμως, το κομματικό κράτος, που επιβιώνει παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων, ούτε αυτές είναι σε θέση να προσφέρει.
Δεν μας λείπουν πανηγυρισμοί για την επανέναρξη κάποιων έργων στην Ολυμπία Οδό, ούτε το μάγκικο ύφος του πρωθυπουργού να θριαμβολογεί για την αύξηση του αριθμού των προσλήψεων σε σχέση με εκείνον των απολύσεων.
Και υπάρχουν ήδη ενάμιση εκατομμύριο λόγοι που δεν μας λείπει η εικονική πραγματικότητα της κυβέρνησης.
Γύρω γύρω όλοι
Η μόνη δυνατή κινητικότητα για το ελληνικό Δημόσιο
Όλα δύναται να αναδιαρθρωθούν, έως και το δημόσιο χρέος, το μόνο που δεν μπορεί είναι το ελληνικό Δημόσιο, αυτό το γραφειοκρατικό τέρας που εξέθρεψαν άπασες οι κυβερνήσεις, και εν πολλοίς συνομολόγησαν στο «έγκλημα» όλες οι αντιπολιτεύσεις της χώρας.
Εδώ και τρία χρόνια, όσο δηλαδή διαρκεί η κρίση χρέους, τα σχέδια πέφτουν σαν… χαλάζι στα τραπέζια των σχεδιασμών. Τι εφεδρείες, τι κινητικότητες, τι συγχωνεύσεις οργανισμών, τι απολύσεις επίορκων. Τίποτα όμως δεν άλλαξε στο τοπίο της δημόσιας διοίκησης.
Τώρα, οι κυβερνώντες λένε «τέρμα τα ψέματα» και σχεδιάζουν τις απολύσεις 4.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το τέλος του 2013, όπως έχουν δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα.
Τα «μαγειρέματα» δίνουν και παίρνουν στο κράτος μας που ποτέ δεν έπαψε να είναι πελατειακό. Στόχος τους δεν είναι η «προστασία» της εργασίας σε ανθρώπους, ούτε η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης.
Στόχος τους είναι ο συνδυασμός ενός αποτελέσματος, όπου πρώτα από όλα δεν θα στοιχήσει εκλογικά, δεύτερον θα επιδείξει κάποιας μορφής «κινητικότητα» στις μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο και τρίτον θα ικανοποιήσει την τρόικα, χωρίς όμως να απογοητεύσει τους ψηφοφόρους δημοσίους υπαλλήλους.
Η άσκηση είναι δύσκολη και είναι ο μοναδικός λόγος που δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα μέχρι τώρα στο δημόσιο.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η μόνη μεταρρύθμιση που μπορεί να γίνει στο Δημόσιο θα είναι κάτι υπάλληλοί του, που θα γυρνάνε γύρω-γύρω από το κράτος.
Άλλωστε κινητικότητα δεν μας υπόσχονται;
