Καθώς η σεζόν φτάνει προς το τέλος της , η θεματική συνοχή των επεισοδίων όλο και βελτιώνεται. Ίσως βέβαια αυτό έχει να κάνει ότι ξεπεράσαμε πλέον το σοκ της μιας ντουζίνας και βάλε νέων χαρακτήρων που γνωρίσαμε στην 2η σεζόν και είμαστε πλέον σε ένα σημείο που μπορούμε να νοιαστούμε για αυτούς. Όχι ότι το επεισόδιο δεν είχε τις αδυναμίες του. Για παράδειγμα, για μια ακόμη φορά δεν είχαμε νέα ούτε απο την κοκκινομάλα Μελισάντρα ούτε από τον Στάνις στην πορεία τους προς το Κινγκς Λάντιγκ. Υποθέτω όμως ότι θα πάρουμε overdose από την παρέα τους στα επόμενα επεισόδια . Πάμε λοιπόν.
Στα Γουστερλαντς βλέπουμε από πρώτο χέρι από που πήρε αυτόν τον αξιαγάπητο χαρακτήρα ο καλός μας ο Τζοφρυ. Ο μπαμπάς Τζειμι Λάνιστερ σκοτώνει με ψυχρότητα Χάνιμπαλ Λέκτορ τον συγκρατουμενο του με μια αλυσίδα και μετά στραγγαλίζει τον Φύλακα. Δραπετεύει αλλά φυσικά τον πιάνουν. Η Κειτλι Σταρκ για τους δικούς της λόγους προσπαθεί να τον κρατήσει ζωντανό , ενώ όλο το στρατόπεδο θέλει να του πάρει το κεφάλι. Ο Θεός Τζειμο βέβαια δεν χαμπαριάζει Χριστό και καταφέρνει να κάνει εξω φρενών ακόμα και την μοναδική του (ασπονδη) σύμμαχο .
Στην πόλη της Κουάρθ μαθαίνουμε οτι τα δρακάκια τα είχε χμμ απαλλοτριώσει ο Καράφλας ο Γέρος Πιατ παρότι η Καλίσι υποπτέυονταν τον φουκαρά τον Ζάρο. Ο οποίος Ζάρον δεν ήταν καθόλου αθώα περιστερά εδώ που τα λέμε διότι στο τέλος αποκαλύπτεται ότι την όλη φάση με την δρακοαπαγώγη μπορεί να μην την έστησε ο ίδιος αλλά ήξερε απο την αρχή τι σοι κουμάσι ήταν ο καράφλας και τι ακριβώς σχεδίαζε. Καλή κουφάλα και αυτός. Τέλως πάντων αυτός ο Πιατ είναι λιγάκι σαν τον Αυτοκράτορα απο τον Πόλεμο τον Άστρων. Ξόανο ρε παιδάκι μου αλλά κάνει ένα σκασμο εντυπωσιακά πράγματα. Τηλεμεταφέρεται , πολλαπλασιάζεται , μεγάλη ανατριχίλα σου λέω.
Στο Τείχος, είχαμε για μια ακόμα φορά την απόδειξη του τί σπουδαία φράση είναι το “Πυρ Γυνή και Θάλλασσα” που έλεγε ο Ξενοφώντας (η όποιος άλλος Αρχαίος Αθρωπας το είπε). Η Ιγκριτε κολοτρίφτηκε (μπαρδόν) στον φουκαρά τον Τζόν επι δύο επεισόδια και εν πάσει περιπτώσει ωραία κοπελιτσα αυτή, πρωτάρης ο Γιαννάκης , δεν ηθελε και πολύ. “Ολοι οι άντρες πίπτουσι″ που έλεγε και ο Σόλωνας (η όποιος άλλος Αρχαίος Αθρωπας το είπε, επίσης) έπεσε λοιπόν και ο Γιαννάκης αιχμάλωτος των Γουαλντλιγκς. Έτσι την είχε πατήσει και ο άλλος ο Γιαννάκης (ο Πάριος) με την Σοφία Αλιμπέρτη. Αχ άτιμες γυναίκες.
Στον Κίνγκς Λάντιγκ της Σάνσας της έρχονται τα ρούχα της για πρώτη φορά (και πάλι μπαρδόν ρε παιδια). Τώρα θα μου πεις είναι είδηση αυτό . Ειναι διότι τω καιρώ εκείνο το είχανε έθιμο λέει άμα σε μια κοπελίτσα ερχόντανε τα ρουχα της να την βατεύανε εδω που τα λέμε (μπαρδον.πάλι.) . Η Σέρσει και ο μπασκετμπολίστας της οικογένειας Λάνιστερ κάνουν μια κουβέντα στην οποία βγάζουν τα εσώψυχα τους και αναρωτιούνται ΜΗΠΩΣ ο Τζόφρι βγήκε έτσι ψυχάκιας γιατί είναι προιόν αιμομιξίας μεταξύ της Σέρσει και του αδερφού της , του καλού άνθρωπου του Τζείμι που λέγαμε, δεν καταλήγουν όμως κάπου. Παιδιά έχετε δίκιο και εγώ μαζί σας! Η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία! (Την σφάζει ο Τζόφρι!)
Στο Γουιντερφελλ ο Θίον κάνει φιλότιμες προσπαθειες να γίνει εξίσου ψυχάκιας με τον Τζόφρι. Δυσκολο πράγμα , το ξέρω , αλλά ας αφήσουμε το παιδί να προσπαθήσει , μην του κόψουνε τα φτερά από τώρα, έτσι δεν είναι; Τώρα Αμερικανάκια δεν είμαστε και βάζω στοιχημα το Ρελμ των Εφτά Βασιλείων ότι τα απανθρακωμένα πτώματα απο παιδάκια που είδαμε στο τέλος του επεισοδίου δεν ήταν ο μικρός Μπραν και ο μικρός Ρίκον. Αλλα αυτό δεν είναι καθόλου παρήγορο, έτσι δεν είναι ;
Στο ερειπωμένο Χαρενχαλλ δεν γίνονται και πολλά πράγματα. Η Αρυα πλακώνεται στο Φαι και λέει εξυπνάδες , ο μπαμπάς Λάνιστερ είναι “αχουτο μωρε μωρέ τι γουτσου γουτσου κοριτσάκι είναι αυτο” και γενικά να γίνει κάτι ρε παιδια, βαρεθηκαμε να βλέπουμε την Άρυα σε ρόλο Καλομοίρας όταν τραγουδούσε το “Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ” . Αντε να δώσει εντολή να ξεκοιλιαστεί και το τρίτο θύμα της να γουστάρουμε λιγάκι.
