Ποιος χαίρεται από τη μη προώθηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου;
Ποιος χαίρεται από την άρνηση της ΝΔ να δώσει την συγκατάθεσή της στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που θέλουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να προωθηθεί στη Βουλή; Όχι πάντως η Αριστερά, ούτε οι πολίτες που έχουν αηδιάσει από την εφαρμογή της ναζιστικής ρητορικής στο δημόσιο βίο.
Είναι προφανές ότι η μόνη πολιτική δύναμη που χαίρεται είναι η Χρυσή Αυγή, καθώς βλέπει ότι η Δημοκρατία αδυνατεί να προστατεύσει αποτελεσματικά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον εαυτό της.
Αδυνατεί, διότι οι κυβερνώντες ενέπλεξαν, όπως πάντα άλλωστε έκαναν τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, το μικροκομματικό τους συμφέρον με τις μεγάλες επιλογές της χώρας.
Αδυνατεί, διότι και η Αριστερά, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, μπήκε στο ίδιο παιχνίδι, καθώς τώρα πλέον είναι δύναμη στα πρόθυρα της εξουσίας.
Αδυνατεί, διότι η άλλη Αριστερά, αυτή του ΚΚΕ, παραμένει εγκλωβισμένη στα φαντάσματα του σταλινικού παρελθόντος της και ο φόβος της οριστικής εξαφάνισής της από το πολιτικό τοπίο είναι το μόνο που την απασχολεί.
Αδυνατεί, διότι οι ίδιοι οι πολίτες της, η πλειοψηφία τους τουλάχιστον, δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά προοδευτικοί και ό,τι δημοκρατικό υποστήριξαν σε αυτή τη χώρα ήταν γιατί έτσι έβλεπαν να εξυπηρετείται το συμφέρον τους.
Όταν λοιπόν καμία από τις συνιστώσες της Δημοκρατίας δεν βλέπει την ανάγκη της θεσμοποίησης της προστασίας της, τότε ο μόνος τρόπος που της απομένει να αμυνθεί είναι αυτός των δρόμων και της βίας στη βία του φασισμού.
Αυτό το νομοσχέδιο επαναλαμβάνει την υπάρχουσα νομοθεσία, εκτός από μία διάταξή του: τα θύματα ρατσιστικών εγκλημάτων δεν θα απελαύνονται. Αυτό προφανώς θα κάνει ένα ρατσιστή να το ξανασκεφτεί πριν μαχαιρώσει ή ξυλοκοπήσει ένα μετανάστη ή του σπάσει το μαγαζί και πιθανό να τον αποτρέψει. Οπότε μπορούν να βγούν και κάποια συμπεράσματα: η μεν ΝΔ αντιδρά απέναντι σε κάτι που μπορεί να μειώσει τα ρατσιστικά εγκλήματα εναντίον των μεταναστών, που σημαίνει ότι αυτά τα εγκληματα και η τρομοκράτηση των μεταναστών είναι πολιτική επιλογή της ΝΔ (άλλωστε η τρομοκράτηση είναι βασικό στοιχείο της συνολικής πολιτικής της ΝΔ), τα δε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ βρήκαν τρόπο να σηκώσουν ανάστημα, να ξεφύγουν λίγο από την εικόνα της γλάστρας στην τρικομματική, αλλά χωρίς να κινδυνεύουν να τους κάνουν νταντα οι τροικανοί.
Γιατί αν ο ρατσισμός και η χρυσή αυγή ήταν πραγματικό πρόβλημα γι' αυτούς, τόσο καιρό θα είχαν αντιδράσει με κάποιο τρόπο στην τουλάχιστο ανοχή που δείχνει η ΝΔ στη χρυση αυγη. Μπορεί βέβαια να παίζουν κι' άλλα, να μην βγαίνει το μνημόνιο ούτε και σε αυτούς που για τα συμφέροντά τους επιβλήθηκε και να αναζητείται τρόπος αλλαγής της κυβέρνησης. Αλλά αυτό είναι μια υπόθεση, θα δείξει, αν γίνουν σύντομα εκλογές (αλλά και να γίνουν, πάλι υπόθεση θα είναι).
