Το παράδοξο με την -σχεδιαζόμενη- απεργία των καθηγητών, είναι η ταυτόχρονα πολύ εύκολη και πολύ δύσκολη απόφαση να λάβει κανείς θέση απέναντι της: είτε να ταχθεί με το μέρος τους, σκεπτόμενος το δίκαιο των αιτημάτων τους, είτε να ταχθεί με το μέρος της κυβέρνησης σκεπτόμενος την αναστάτωση που θα επιφέρει στην παιδεία.
Και είναι εύκολο, διότι και οι δύο πλευρές, με μια πρώτη ανάγνωση, έχουν δίκιο. Και είναι δύσκολο, διότι και οι δύο πλευρές έχουν άδικο.
Αυτά αν μείνει κανείς στην πρώτη ανάγνωση. Γιατί αν επιχειρηθεί μια δεύτερη και εις μεγαλύτερο βάθος ανάγνωση, τότε θα γίνουν διακριτές οι «παράλληλες», με την απεργία των καθηγητών, έννοιες που διακυβεύονται.
Πρώτα από όλα η έννοια της δημοκρατίας: Το δικαίωμα της απεργίας καθίσταται μόνο θεωρητικό δικαίωμα με καμία πρακτική αξία, αφού η κυβέρνηση έχει την εξουσία να επικαλεστεί την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και να μπλοκάρει κάθε απεργία και μάλιστα πριν αυτή ακόμα προκηρυχθεί.
Δεύτερον. Η έννοια της ομηρίας. Η κυβέρνηση με την απόφαση επίταξης των καθηγητών θέλησε, όπως λέει το ρεπορτάζ, να βάλει τέλος στα «σενάρια ομηρίας των μαθητών και των οικογενειών τους».
Σε κάποια άλλη εποχή, ίσως, σε κάποια άλλη χώρα, μπορεί να ήταν και λογική εξέλιξη η κυβερνητική απόφαση.
Στην Ελλάδα της κρίσης όμως, είναι μια υποκριτική μπαρούφα. Διότι αποδεδειγμένα δεν ενδιαφέρεται η κυβέρνηση για τους πολίτες αυτού του κράτους και δεν χάνει τη ευκαιρία να το δείχνει, είτε με τα φορολογικά της μέτρα, είτε με τα μέτρα στα εργασιακά. Τώρα, με τους μαθητές την έπιασε η ευαισθησία της;
Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η ομηρία της κοινωνίας στο ασφυκτικό περιβάλλον που έχει οριοθετήσει μαζί με την τρόικα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εικόνα της, να μη στραπατσαριστεί από άλλη μία μεγάλη απεργία και να μη φθαρεί η «ευαίσθητη πλειοψηφία της».
Με άλλα λόγια, ο μόνος όμηρος της υπόθεσης είναι η δημοκρατία. Και ο όμηρος δικαιούται να αποδράσει. Αυτό ίσως είναι σημαντικότερο μάθημα για τους νέους ακόμα και από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
