Πατώντας τη λέξη έρωτας στο google, θα εμφανιστούν χιλιάδες αποτελέσματα, με διάφορες έρευνες για το αν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά, ποιες είναι οι βασικές αλήθειες ενός έρωτα και πολλά άλλα. Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ερωτευόμαστε; Εννοώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μας ενθουσιάζουν, που νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι (ενώ δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια) και πολλοί που είμαστε ερωτευμένοι αλλά μετά «ξαφνικά» μας περνάει. Ώσπου να έρθει ο «ένας». Ποιος ένας; Αυτός που μόλις διάβασες την πρόταση πέρασε από το μυαλό σου κατευθείαν και έχεις ακόμα ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη σου (ή κάνεις μορφασμούς γιατί έχεις χωρίσει και πονάς ακόμα).
Καλοκαίρι, η εποχή του έρωτα, και στις παραλίες ξεχύνονται παρέες, παρέες, παρέες. Έχουν εκλείψει τα ζευγάρια ή πολύ απλά δεν βγαίνουν στ’ ανοιχτά; Φήμες λένε πως οι άνθρωποι έχουν master στο να πληγώνουν τους άλλους και προτιμούν την μοναξιά και τον εγωισμό τους από μια αγκαλιά γεμάτη συναισθήματα, αγάπη, πάθος, κάθε πρωί που ξυπνούν.
Εξάλλου, οι έρωτες που ξεκινούν αυτή την εποχή του χρόνου έχουν την τάση να θεωρούνται «στοιχειωμένοι». Λίγοι είναι αυτοί που κρατούν και παίρνουν χειμερινή παράταση. Λογικό δεν είναι; Πας μια εβδομάδα στη θάλασσα, ή στο χωριό, ερωτεύεσαι, ζεις τον έρωτα σου, επιστρέφεις στην βάση σου, τσούπ η δικαιολογία-καραμέλα: απόσταση!
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις, όμως, κανέναν για τις επιλογές του. Αν ερωτευτείς κάποιον πολύ και αυτός ο έρωτας πάει «στράφι», δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Το μετά είναι, κυρίως, στο δικό σου χέρι. Κι όταν λέω μετά, εννοώ την περίοδο που υποτίθεται ότι ξεπερνάς αυτόν τον μεγάλο έρωτα και προχωράς. Να μην αποκτήσεις, δηλαδή, απωθημένο. «Πεπρωμένο, φυγείν αδύνατο» λένε όλοι. Για το απωθημένο δεν το παραδέχεται κανείς. Αναλόγως, βέβαια, και το είδος του απωθημένου. Ναι, υπάρχουν δύο βασικά είδη απωθημένου. Αυτό που δοκίμασες (έστω και λίγο ή ακόμα και πολύ) αλλά έφυγε λίγο απότομα- άδοξα και δεν πρόλαβες να νιώσεις- δώσεις- πάρεις περισσότερα. Και το απωθημένο- πλατωνικός- μονόπλευρος έρωτας.
Ο έρωτας που σε κρατάει ξύπνια τα βράδια, που με ένα του χαμόγελο φτιάχνει η μέρα σου, που ακόμα και μετά από 10 μήνες να τον δεις είναι σαν να τον είδες εχθές, που σου λείπει ενώ δεν είναι καν στην ζωή σου (ερωτικά), που ξέρεις ότι τον αγάπησες, τον αγαπάς και θα τον αγαπήσεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο θα μπει στη ζωή του. Και αυτό το απωθημένο είναι το χειρότερο.
Είναι απωθημένο, μέχρι να το δοκιμάσεις. Όπως, πολύ σωστά, διάβασα κάπου «ότι μπαίνει απωθημένο, βγαίνει απομυθοποιημένο». Όταν δοκιμάζεις κάτι που έχεις θεοποιήσει, είναι αναμενόμενο ή να είναι τόσο τέλειο όσο το φαντάστηκες ή να ξενερώσεις τόσο πολύ και να διαλύσεις έναν άνθρωπο- ιδανικό που τόσο ψηλά είχες. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Ποτέ δεν ξενερώνεις με ένα απωθημένο. Απλά σταδιακά το συναίσθημα ξεφτίζει, το πρόσωπο που ερωτεύτηκες γίνεται αδιάφορο (όχι δεν το ξεπερνάς, δεν το ξεχνάς), δεν σου λείπει τόσο, το σκέφτεσαι αραιά και που, είσαι καλά… μέχρι να το ξαναδείς.
Άνθρωπος με απωθημένα που όχι μόνο δεν τα διεκδικεί αλλά τα αφήνει να παραμένουν απωθημένα, είναι εκτός από δειλός και μεγάλος βλάκας.
