Πρόσφατη επισήμανση του αξιολογητικού οίκου Standard & Poors που ανέφερε προοπτική υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας σε τρείς μήνες, προκάλεσε έκπληξη στο οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης. Μία έκπληξη που δεν είναι κατανοητή όμως.
Το ζητούμενο είναι δεδομένο. Οι απαραίτητες ενέργειες γνωστές και συμφωνημένες. Οι καθυστερήσεις στην υλοποίηση της πιο κρίσιμης φάσης του μνημονίου εμφανείς ολοένα και περισσότερο μέρα με την ημέρα. Η δυσκολία προσαρμογής της νοοτροπίας των παλαιοκομματικών και δύσκαμπτων στελεχών του Δημοσίου...η μεγαλύτερη τροχοπέδη. Το λάθος της Κυβέρνησης να κόψει επιδόματα και συντάξεις σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, η μεγαλύτερη αδικία που απειλεί την ψυχολογική συνοχή των πολιτών προκειμένου για την υλοποίηση του στόχου. Προς τι λοιπόν ή έκπληξη του Υπουργείου Οικονομικών στην περίπτωση υποβάθμισης;
Παρά το γεγονός ότι η πρώτη φάση υλοποίησης των μέτρων ολοκληρώνεται με σχετική επιτυχία, είναι ανάγκη μέσα από τις παραπάνω επισημάνσεις να αναγνωρίσουν τα εκτελεστικά κυβερνητικά στελέχη πως η υλοποίηση της επόμενης φάσης απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας και κυρίως κοινωνική αποδοχή. Κατ΄επέκταση συνοχή. Κοινωνική αποδοχή δεν θα πρέπει να μεταφράζεται ως η …πεπατημένη της κάμψης των κυβερνητικών αντιστάσεων σε διάφορες πιέσεις συνδικαλιστών «παλαιάς κοπής» που μόνον στόχο είχαν κατά το παρελθόν να εξυπηρετούν στενότερα και ευρύτερα προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα.
Η υλοποίηση του μνημονίου δεν εντάσσεται στην λογική της …ζαριάς. Η ανάκαμψη δεν θα προκύψει ως «τυχαίο γεγονός». Παρά την πραγματικότητα λοιπόν ότι οι γνωστοί οίκοι αξιολόγησης εξυπηρετούν διευρυμένα συμφέροντα που στην ουσία τους καθιστούν αναξιόπιστους, ας θεωρηθεί η «απειλή» της υποβάθμισης ως το ικανό κίνητρο για μία ουσιαστική παρέμβαση στην λειτουργία του κράτους. Η κρίση της χώρας κατά μία είναι έννοια είναι η ευκολότερα διαχειρίσιμη μεταξύ των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Δεν έχει την ιδιαιτερότητα αυτής της Ιρλανδίας, ούτε την πολυπλοκότητα αυτών της Πορτογαλίας και Ισπανίας. Είναι καθαρά κρίση διαχρονικής αδυναμίας λήψης ουσιαστικών αποφάσεων για την ορθή λειτουργία του κράτους.
Ας μετατραπεί λοιπόν η έκπληξη σε άμεσες αποφάσεις απομακρυσμένες από την εύκολη λογική της πιθανώς αμεσότερης σε αποτελέσματα λύσης επιβολής στην ουσία δυσανάλογου βάρους στους αδύνατους. Όταν για παράδειγμα οι μέσοι μισθοί στις ΔΕΚΟ υπερβαίνουν τις 60.000 ετησίως, ενώ σε κάποιες άλλες τις 100.000, η έκπληξη πρέπει να μετατραπεί σε …δίκαιη και άμεση αναζήτηση λύσεων.
