Άλλα πράγματα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, δεν αφήνουν άνθρωπο να αγιάσει. Ο λόγος φυσικά, είναι πως κάθε ημέρα που περνάει κάθε πικραμένος λέει το κοντό και το μακρύ του, αδιαφορώντας πλήρως τόσο για τις πιθανές επιπτώσεις των λεγομένων και των πράξεών του στη στάση των αγορών, όσο και στις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία ετούτης εδώ της δύσμοιρης χώρας, η οποία εδώ και λίγο καιρό μοιάζει με ένα καλωδιωμένο πειραματόζωο.
Η πρώτη παραφωνία έρχεται από το εξωτερικό μέτωπο. Εν όψει μίας κρίσιμης συνόδου κορυφής στην Ευρωζώνη, οι αμερικανοί πιέζουν για την εξεύρεση μίας οριστικής λύσης στο πρόβλημα χρέους της περιφέρειας για να αποφευχθεί ένα νέο φαινόμενο Lehman Brothers, η Γερμανία επιμένει για μεγαλύτερη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο κόστος αναχρηματοδότησης της Ελλάδας αδιαφορώντας για την τύχη των τραπεζών, οι Γάλλοι αντιστέκονται σθεναρά γνωρίζοντας πως οι τράπεζές τους κινδυνεύουν με άμεση κατάρρευση, η Ε.Κ.Τ. είναι έξαλλη μπροστά σε μία τέτοια προοπτική και το IIF τη σιγοντάρει για προφανείς λόγους. Επιπλέον το Δ.Ν.Τ. κρατάει μία άτεγκτη στάση για την εκταμίευση της περιβόητης έκτης δόσης, συνδέοντάς τη με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας.
Κι αν όλα τα ανωτέρω δίνουν την αίσθηση μίας πρωτοφανούς κακοφωνίας σε ανώτατο επίπεδο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο κωμικοτραγικά αν αφουγκραστεί κανείς τις αντικρουόμενες απόψεις που διατυπώνονται στο εσωτερικό μέτωπο, όπου η χάβρα φτάνει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Η κυβέρνηση επιμένει στη στυγνή, περιοριστική της δημοσιονομική πολιτική, η αξιωματική αντιπολίτευση φέρνει αντιρρήσεις σε κάθε τι, ουσιώδες ή μη, η άκρα αριστερά (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Κ.Κ.Ε.) επαναδιατυπώνει επαναστατικές ιδέες που βρίσκονταν στην πολιτική ατζέντα μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιστέκονται σθεναρά στην απώλεια των παχυλών μισθών και προνομίων τους και οι εγχώριοι τραπεζίτες απεύχονται το εκτεταμένο κούρεμα, διότι κινδυνεύουν άμεσα με απώλεια των τραπεζών τους.
Κοινώς, ουδείς ασχολείται με το τι είναι καλύτερο για τη χώρα, υπεραμυνόμενοι των στενών προσωπικών και κλαδικών τους συμφερόντων, γεννώντας το αναπόφευκτο πλέον ερώτημα: Ποιός επιτέλους μιλάει για λογαριασμό της Ελλάδας;
Θα αποπειραθώ εν συντομία να απαντήσω σε όλους τους ανωτέρω, δίχως προφανώς να μπω σε επί μέρους αναλύσεις, καθώς είτε το έχω ήδη κάνει σε προηγούμενα άρθρα μου, είτε σκοπεύω συντόμως να το πράξω.
Κι ξεκινώ από την κορυφή του παγόβουνου, τους πεφωτισμένους παγκοσμιοκράτορες. Κατ’ αρχάς, την ηγεσία των Η.Π.Α.: Φοβάστε κύριοι, τόσο για την εξάπλωση μίας κρίσης που θα προκληθεί από πιθανή πτώχευση της Ελλάδας, αλλά κυρίως για την ειδεχθή προοπτική της αποπληρωμής των CDS, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στους ισολογισμούς των επιφανέστερων επενδυτικών σας τραπεζών (JP Morgan, Goldman Sachs κ.λ.π.). Καλά να πάθετε! Αφού τις χρηματοδοτήσατε αφειδώς για να αντιμετωπίσουν την κεφαλαιακή κρίση του 2008, τις αφήσατε ανεξέλεγκτες να κάνουν τα παιχνιδάκια τους ενάντια στο ευρώ και να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της Ελλάδας το 2010. Μόνο που και οι ίδιες, είχαν υποτιμήσει την αναποφασιστικότητα και τη διγλωσσία της Ευρώπης και ήλπιζαν σε εξεύρεση λύσης πολύ νωρίτερα, με αποτέλεσμα τώρα να αδυνατούν να προφυλαχθούν οι ίδιες μπροστά στο χάος που εν μέρει οι ίδιες προκάλεσαν.
Εσείς από την άλλη, frau Merkel και herr Shauble, επιμένετε μονομερώς να αρνείστε να αναλάβετε επιπλέον κόστος για τη διάσωση της Ελλάδας, θέλοντας να περάσετε το μεγαλύτερο μέρος του στις τράπεζες. Στην επιχειρηματολογία σας αυτή, στηρίζεστε εν πολλοίς στα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν την απροθυμία του λαού σας να συνεισφέρει στο κόστος αυτό. Καλά να πάθετε όλοι σας! Κατ’ αρχάς, είστε εν πολλοίς υπεύθυνοι για την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας μας μετά το 1945, κάτι για το οποίο ουδέποτε κληθήκατε να πληρώσετε. Κατά δεύτερον, επί δεκαετίες μας φορτώσατε με αναξιόπλοα υποβρύχια και άχρηστα συστήματα παρακολούθησης (C4I), τα οποία μοσχοπουλήσατε λαδώνοντας τους πολιτικούς μας. Σαφώς και πρέπει τώρα να πληρώσετε μέρος των σπασμένων.
Οι απανταχού τραπεζίτες πλήττονται βαρύτατα – ειδικά αν επαληθευτούν τα προγνωστικά για μεγαλύτερο haircut – και κινδυνεύει άμεσα ο μετοχικός έλεγχος των ίδιων των τραπεζών τους. Καλά να πάθουν κι αυτοί, αφού επένδυαν απερίσκεπτα σε ομόλογα αναξιόχρεης οικονομίας και τη δάνειζαν με ληστρικά επιτόκια. Όμως οι νόμοι της αγοράς, είναι αυστηροί: Για να παίρνεις καλύτερες αποδόσεις, αναλαμβάνεις μεγαλύτερο ρίσκο και κάποιες φορές, το ρίσκο αποδεικνύεται ικανό να σε βυθίσει. Υπάρχουν βέβαια και ατυχείς εξαιρέσεις, όπως η διοίκηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, η οποία είχε προνοήσει να εφοδιαστεί με τα απαραίτητα CDS για να καλυφθεί σε περίπτωση ατυχήματος, όμως ο ‘’πεφωτισμένος’’ ηγέτης Γιώργος Παπανδρέου τους υποχρέωσε να τα ξεφορτωθούν και τώρα, αν σκάσει η φούσκα, θα πρέπει να τα αποπληρώσουν κι από πάνω! Και ...θύματα μοιχείας και θύματα ξυλοδαρμού, όπως εύγλωττα υποστηρίζει η γνωστή αργκό έκφραση.
Για το πολιτικό σύστημα της χώρας δε θα πω τίποτα περισσότερο από τα μύρια όσα έχω καταγράψει στο πρόσφατο παρελθόν. Καλά να πάθετε όλοι σας, γιατί ευθύνεστε απόλυτα για το σημερινό χάλι. Φάγατε επί τρεις δεκαετίες με χρυσά κουτάλια, διορίσατε άκριτα τους ψηφοφόρους σας σε υπουργεία, υπηρεσίες, δήμους, ΔΕΚΟ, μουσεία Ακρόπολης και τα τοιαύτα και υποσχεθήκατε σε όλους μονιμότητα και εξωφρενικά προνόμια. Και τώρα που σας προπηλακίζουν και σας φτύνουν, σας κακοφαίνεται. Περαστικά σας. Ειλικρινά, το μόνο που εύχομαι είναι να εξαφανιστείτε σύντομα από την πολιτική σκηνή και κάποιοι από ‘σας να οδηγηθείτε εκεί που σας αξίζει, δηλαδή στον Κορυδαλλό, την Αλικαρνασσό, την Κέρκυρα κ.τ.λ.. Μόνο που μαζί, πρέπει να βρεθούν και οι συνεργάτες σας. Ποίους εννοώ; Να σας πω μια ιστορία:
Κάποια στιγμή, ανέτειλλε στη χώρα ένας νέος οικονομικός παράγων, ο οποίος απέκτησε μία εισηγμένη στο Χ.Α.Α. εταιρεία, συμμετοχές σε επιχειρήσεις μέσων μαζικής ενημέρωσης, μερίδιο σε τράπεζα και προς τέρψιν του φιλάθλου κοινού, πήρε και μετοχές του πλέον λαοφιλούς ποδοσφαιρικού σωματείου. Η εισηγμένη καταστράφηκε, τα λεφτά της τράπεζας έκαναν φτερά και προφανώς, τα media σιώπησαν. Φυλακή έκανε; Κι αν βιαστείτε να μου απαντήσετε ‘’ναι’’, εννοώντας τον Κοσκωτά, σας καλώ να το ξανασκεφτείτε, διότι δεν εννοώ αυτόν, αλλά εκείνον που κρύβεται επί του παρόντος σε λονδρέζικα ξενοδοχεία και μας υποχρέωσε προσφάτως με τις πλάτες του Υπουργού Οικονομικών να πληρώσουμε 800 εκατομμύρια ευρώ για να μην καταρρεύσει αύτανδρη η τράπεζα. Κι όλα αυτά, αφού επέστρεψε 51 εκατομμύρια, εξασφαλίζοντας αμνηστία, λόγω ενός νόμου που είχε εισηγηθεί ο ίδιος ο νυν Υπουργός Οικονομικών, όταν είχε το χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης! Και για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ο ίδιος πολιτικός που εφηύρε τον εν ισχύ νόμο περί (αν)ευθύνης υπουργών! Σα δε ντρεπόμαστε λίγο!
Μπροστά σ΄αυτή τη σήψη και την ατιμωρησία, προσδοκώ μία αφύπνιση των υγειώς σκεπτόμενων, μη διαπλεκόμενων πολιτών αυτής της χώρας και τη σταδιακή της έκφραση μέσω κάποιου πολιτικού φορέα, πέραν των υφισταμένων. Ήδη κάποιες δειλές φωνές αρχίζουν να ακούγονται. Για όσους ενδιαφέρονται, αξίζει να επισκεφθείτε τον ιστότοπο dimiourgiaxana.gr. Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους και δεν ξέρω τι επιδιώκουν. Ξέρω όμως ότι και σκεπτόμενοι είναι και οι θέσεις τους είναι υγιείς, σε αντίθεση με των περισσοτέρων από τους 300 εθνοπατέρες μας.
Θα τελειώσω αυτό το άρθρο αναφερόμενος στους όψιμα διαμαρτυρόμενους δημοσίους υπαλλήλους. Γνωρίζω πως κάποιοι εξ’ αυτών, είναι πραγματικά άξιοι άνθρωποι, οι οποίοι προσελήφθησαν αξιοκρατικά και έχτισαν τη ζωή τους βασισμένοι πάνω σε δεδομένα που τώρα ανατρέπονται. Δυστυχώς όμως για εκείνους, οι συνάδελφοί τους είναι πολύ περισσότεροι από όσους χρειάζεται η χώρα και πολύ καλύτερα αμοιβόμενοι σε σχέση με το έργο που παράγουν. Η Ιρλανδία θα εξέλθει συντομότατα από την κρίση αρνούμενη να αυξήσει τους φορολογικούς της συντελεστές, αλλά ταυτόχρονα μείωσε δραστικά τις δαπάνες του δημόσιου τομέα της, προχωρώντας εκτός των άλλων και σε απολύσεις.
Αντ΄ αυτού, εμείς αυξήσαμε τους φόρους, στραγγαλίσαμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, βυθίσαμε τη χώρα σε βαρύτατη ύφεση μπας και αποφύγουμε τις περικοπές στο βαθύ κράτος και τώρα, προωθούμε μία μείωση δημοσίου που περισσότερο μοιάζει με ...πρόωρη συνταξιοδότηση! Δυστυχώς, η γάγγραινα δε θεραπεύεται με hansaplast και πολύ σύντομα θα χρειαστούν και κανονικές απολύσεις. Προετοιμαστείτε καταλλήλως, διότι πολύ φοβούμαι πως αυτοί που θα απομακρυνθούν δε θα είναι τα γνωστά κομματόσκυλα... Και μαζί με τα ξερά, θα καούν και τα χλωρά. Για τους αναξιοπαθούντες, η μόνη προοπτική θα είναι η ανασυγκρότηση του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να απορροφήσει τους ικανότερους εξ’ αυτών.
Κι όσοι από ‘σας διαμαρτύρεστε στα αφεντικά που σας διόρισαν σκανδαλωδώς και τώρα υποχρεώνονται να σας κόψουν δύο ευρώ μπροστά στον κίνδυνο να μην έχουν να σας πληρώσουν δεκάρα τσακιστή, ε τότε, καλά να πάθετε!! Γιατί εκτός από παράσιτα, είστε και ανεγκέφαλοι...
Να ζητήσετε να σας ταϊσουν με τις δραχμούλες που σκοπεύουν να τυπώσουν μαζικά η Αλέκα κι ο Αλέξης!
Υ.Γ. 1: Για όσους επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα, πρέπει να επισημάνω ότι ακόμα και haircut της τάξεως του 100% να επιβληθεί, αυτό θα σημαίνει απομείωση του χρέους κατά 135 δισ. ευρώ. Εν συνεχεία, η κυβέρνηση θα κληθεί να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες (ή εναλλακτικά να τις αφήσει βορά στα επενδυτικά κεφάλαια του εξωτερικού) και να πληρώσει ένα σκασμό λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία για να μην καταρρεύσει το συνταξιοδοτικό μας σύστημα. Συνεπώς και λίγα θα γλιτώσουμε και δε θα έχουμε λύσει το βασικότερο δημοσιονομικό μας πρόβλημα, που είναι η αέναη παραγωγή πρωτογενών ελλειμμάτων. Αν δεν περιοριστεί δραστικά ο αριθμός όσων μισθοδοτούνται από τον κρατικό κορβανά, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.
Υ.Γ. 2: Όλα αυτά τα μεγαλόστομα περί απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, τα ακούω βερεσέ. Αν η κυβέρνηση είναι ανίκανη να εφαρμόσει τα πέντε – δέκα απαραίτητα μέτρα για να σουλουπωθούν τα οικονομικά της χώρας, ας αναλάβει κάποιος άλλος να τα φέρει εις πέρας, είτε ο Ράιχενμπαχ, είτε κάποιος τρίτος. Όχι πάντως ο Γιώργος Παπανδρέου και η παρέα του, οι οποίοι φοβούνται και τη σκιά τους...
Υ.Γ. 3: Χίλια μπράβο στο Θάνο Τζήμερο, συντάκτη του άρθρου «Ανοιχτή Επιστολή στην Μέρκελ», που δημοσιεύτηκε στις 20/10 στο Capital.gr. O μόνος λόγος που υπάρχει ακόμα ελπίδα σ’ αυτή τη χώρα, είναι ότι υπάρχουν ακόμα κάποιες φωνές που σε πείσμα του κατεστημένου, δε διστάζουν να πουν ελεύθερα την αλήθεια για τους εγκληματίες που μας οδήγησαν σε ετούτο εδώ το χάλι.
Υ.Γ. 4: ‘Οσο η αστυνομία αποδεικνύεται ανίκανη να διαλύσει μια για πάντα αυτούς τους περιβόητους αντιεξουσιαστές, τόσο θα θρηνούμε νεκρούς κάθε φορά που γίνονται διαδηλώσεις στην Αθήνα. Για τη διαιώνιση αυτού του νοσηρού φαινομένου, ευθύνονται συλλήβδην όλοι οι έχοντες διατελέσει Υπουργοί Δημόσιας Τάξης και ηγέτες της αστυνομίας. Στα χέρια τους έχουν πλέον το αίμα ακόμα ενός ανθρώπου, μετά από εκείνο των εργαζομένων της Marfin…
Υ.Γ. 5: Την ώρα που η Βάσω Παπανδρέου ανακηρυσσόταν σε παγκόσμια ρεκορντγούμαν στην ανακυβίστηση, αποδεικνύοντας ότι σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει, η Λούκα Κατσέλη πραγματοποίησε την προαναγγελθείσα της ηρωική έξοδο. Ήταν το φινάλε μίας πολιτικού η οποία πιστή στο παλαιοκομματικό ΠΑ.ΣΟ.Κ., αρνείτο πεισματικά να συμμορφωθεί με τις ανάγκες των καιρών, σαμποτάροντας συστηματικά κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης για την εξυγείανση της χώρας. Μην ξεχνάτε τον τρόπο που εξεδίωξε την Cosco από τον Πειραιά...
